حقانیت شیعه

  یکی از سایتهای اسلامستیز قصد داشت پاسخ مطالب وبلاگ من را بدهد، ولی خب علیرغم اینکه من در چند پست اخیر در نقد اسلامستیزان مطالب زیادی گذاشته ام، پاسخی از سوی این افراد دریافت نکرده ام، به جز مسخرگی و لودگی. گویا آنها از دیدن پستهای اخیر وبلاگ به وحشت افتادند و تنها راهشان توهین به من و «آنتی مجوس» نامیدن من بوده است. این در حالی است که اگر نام نویسنده وبلاگ را بخوانند، چیز دیگری به عنوان نام من نوشته شده است، و این یعنی زبان-درازی کردن این افراد باستانپرست و اسلامستیز.
   خب با توجه به اینکه قرار بود مطالب در نقد باستانگرایی فقط در صورت پا از گلیم فراتر نهادن باستانپرستان باشد، فکر میکنم الان فرصت مناسبی باشد که پاسخ این اسلامستیزان که همگی باستانپرست هستند را بدهم، و در کنارش به بخشهایی از کتابی توهین آمیز که سعی در مقایسه بین حضرت محمّد مصطفی(ص) با کوروش که بر اساس داده های تاریخی یک جهانخوار است، پاسخی بدهم:

دوران جوانی حضرت محمّد(ص)

  نویسنده در بخشی که قرار است که دوران جوانی حضرت محمّد(ص) را شرح بدهد، تنها دستنوشتجات مستشرقین اروپایی را که مسیحی و یهودی هستند، به عنوان منبع قرار داده است و مشخص است که تمام مطالبش هم سرشار از سخنان غرضورزان? آنان است، که البته خودش نیز بخاطر همین غرضهای درونی است که این نوشتجات را مینگارد.

  او ادعا میکند که حضرت محمّد(ص) در بازار مکار? عکاظ پای سخنان یهودیان و مسیحیان مینشسته است و ادعا میکند که خود آن حضرت «اعتراف کرده است» که با اسقف نجران ملاقات داشته و آموزه هایی از مسیحیت کاتولیکی را فراگرفته است!! البته سخن نویسنده نه بر اساس اسناد معتبر و دسته اوّل، بلکه بر اساس نوشتجات یک اروپایی دیگر است. چنین ادعایی ابداً در اسناد دسته اوّل نیامده است، و در واقع باید این ادعاها را به پای تخیلات مسیحیان و یهودیان، برای به دست آوردن یک بهانه جهت نپذیرفتن اسلام بگذاریم. اساساً این ادعاهای پوچ برای یافتن یک منشأ دروغین برای وحی محمّدی، چه ارزشی دارد وقتی معجزات محمّد(ص) موجود هستند و نبوّت او را ثابت میکنند؟

  نویسنده در ادامه بار دیگر به قصه گوییهای نویسندگان غربی در مورد زندگی حضرت محمّد(ص) میپردازد و شاید خنده دارترین نقل قولش مربوط به داستان یکی از این نویسندگان باشد که میگوید وقتی حضرت محمّد(ص) از سفری به مکه بازگشت ابوطالب در حال جنگ با «ابرهه» بود و حضرت محمّد(ص) از میدان جنگ گریخت و ... نویسنده که سعی میکند با بیان این اباطیل و دروغها پیامبر را ترسو جلوه بدهد، اگر نگاهی به اسناد تاریخی مینداخت میدانست که ابرهه در زمان عبدالمطلب به مکه حمله کرد و نه در زمان ابوطالب و از این گذشته، حضرت محمّد(ص) بعد از نابودی ابرهه و سپاهش به دنیا آمده است، پس چگونه ادعا میکنند که حضرت محمّد(ص) از درون جنگی که بین ابرهه و سپاه قریش صورت گرفته است، گریخته است؟؟ و از این هم بالاتر اینکه اساساً ابرهه هرگز موفق به جنگ با قریش نشد و طبق آنچه تمام تواریخ اشاره کرده اند، پیش از آنکه کارش به قریش برسد، نابود شد. البته این پاسخ ما در صورتی قابل قبول است که بخواهیم براساس تاریخ سخن بگوییم و نه براساس تخیلات اسلامستیزان!!

  نویسنده در ادام? اباطیل خودش، سعی میکند با اشاره به اینکه حضرت محمّد(ص) به واسط? چوپانی مدتها در بیابانها تنها بوده، اینگونه القا کند که گویی حضرت محمّد(ص) در اثر تخیلات به فکر پیامبری افتاده است!! حال آنکه تخیلات هرگز نمیتوانند باعث ایجاد معجزات نبوی بشوند، ولی حضرت محمّد(ص) معجزات فراوانی ارائه دادند که مهمترینش قرآن است.

  نویسنده بار دیگر با اشاره به اینکه حضرت محمّد(ص) با سفر به شام برای تجارت، بار دیگر فرصت یافته است که در محضر مسیحیان باشد، سعی در تلقین این دروغ تاریخی دارد که حضرت محمّد(ص) آنچه فرموده است را از مسیحیان آموخته است. در پاسخ عرض میکنیم که این ادعا که در این سفر پیامبر با مسیحیان یا یهودیان نشست و برخاستی داشته باشد، ابداً در هیچ سند دسته اوّل تاریخی نیامده است و تماماً حاصل دروغسازیهای نویسندگان مسیحی و یهودی است. ثانیاً سفر پیامبر به شام برای تجارت بود و در یک تجارت کوتاه، نمیتوان درسهای 23 سال رسالت را آموخت و ثالثاً معجزات پیامبر را چه میگویید؟ آیا پیامبر معجزاتش را نیز از روی دست مسیحیان برداشته بود؟

  نویسنده در ادامه سخنانش به داستان ازدواج خدیجه و حضرت محمّد(ص) البته با همان تحریفات مسیحیان و یهودیان اشاره میکند. تنها چیزی که در این بخش از سخنانش ارزش پاسخگویی دارد این است که ادعا کرده است که پیامبر بخاطر پول خدیجه با او ازدواج کرد و ادعای مضحک دیگرش اینکه پیامبر در اواخر عمرشان به زندگی مرفّحی که با خدیجه داشتند اشاره میکردند؛ خب در این مورد هم زندگی فقیران? حضرت محمّد(ص)، حتی در زمانی که ایشان امکان داشتن یک زندگی مرفّح را داشتند، بیانگر دروغ بودن این ادعاست و هم اینکه وقتی کافران به پیامبر پیشنهاد کردند که پول و ریاست بگیرد و دست از تبلیغ دین بردارد، پیامبر این پیشنهاد را رد فرمودند، نشانگر این است که پیامبر به دنبال پول نبودند که بخواهند بخاطر پول با کسی ازدواج کنند. البته حضرت محمّد(ص) در اواخر عمرشان حاکمیت منطقه عربستان را داشتند و بدون شک ثروتشان خیلی بیشتر از وقتی بود که با خدیجه زندگی میکردند، و این خودشان بودند که دوست داشتند مانند مردم فقیر زندگی کنند، تا حال مردم فقیر را درک کنند، پس ابداً جایی برای حسرت خوردن برای دوران زندگی به اصطلاح مرفّح با خدیجه وجود نداشته است. افراد پولپرست، پیامبر خدا را مثل خودشان فرض کرده اند!!

بد نیست در اینجا تنها به چند مورد از معجزات نبوی، به نقل از کهنترین اسناد موجود در مورد حضرت محمّد(ص) در همان قرون ابتدایی نوشته شده اند اشاره کنیم. لازم به ذکر است که تنها راه شناخت ما از حضرت محمّد(ص) این کتابها هستند و اگر بخواهیم راهی غیر از راه استفاده از اسناد تاریخی را پیش بگیریم، باید مثل دشمنان اسلام، بر اساس تخیّلاتمان در مورد زندگی ایشان سخن بگوییم:

 در جریان هجرت، حضرت محمّد(ص) بدون اینکه دیده بشوند، از میان دژخیمان قریش که خان? او را محاصره کرده بودند، عبور کردند و بر روی سر آنها خاک ریختند و محل را ترک کردند، در حالی که آنها تا زمانی که به درون خانه حمله کردند، از خروج او آگاه نشدند. (تاریخ طبری، ج3، ص912-911؛ سیره ابن هشام، ص233؛ طبقات ابن سعد، ج1، ص213؛ کامل ابن اثیر، ج2، ص928؛ العبر ابن خلدون، ج1، ص396)

  در یکی از سفرها، شتر پیامبر گم شد، و هر چه گشتند، آنرا نیافتند. یکی از منافقین گفت محمّد از آسمان خبر میدهد ولی عجیب است که از جای شترش خبر ندارد. حضرت محمّد(ص) ضمن خبر دادن از سخن آن فرد، فرمودند «من غیب نمیدانم، مگر چیزی که حق تعالی مرا (از آن) آگاه کند». سپس محل شتر را نیز نشان دادند. (تاریخ طبری، ج4، ص1236؛ المغازی واقدی، ج3، ص769؛ سیره ابن هشام، ص482؛ کامل ابن اثیر، ج3، ص1142؛ العبر ابن خلدون، ج1، ص441)

یهودیان بنی نضیر در زمانی که پیامبر به محل آنها رفته بود، سعی کردند با انداختن سنگ از روی بام، پیامبر را بکشند، پیامبر از غیب آگاه شدند و به موقع خود را از مهلکه نجات دادند و محل را ترک کردند.(تاریخ طبری، ج3، ص5-1054؛ طبقات ابن سعد، ج2، ص55؛ المغازی، ج1، ص269؛ سیره ابن هشام، ص354؛ کامل ابن اثیر، ج3، ص1010؛ العبر ابن خلدون، ج1، 414)

در ماجرای فتح مکّه، فردی به نام حاطب نامه ای آگاهی بخش برای کافران قریش نوشت و آنرا به دست زنی داد، تا به دست قریش برساند. پیامبر ضمن خبر دادن از نوشته شدن و فرستاده شدن این نامه، علی(ع) را پی آن زن فرستادند و علی(ع) آن زن را متوقف کرد و آن زن نامه را که بین گیسوانش مخفی کرده بود، تسلیم علی کرد.(تاریخ طبری، ج3، ص8-1177؛ المغازی، ج2، ص609؛ سیره ابن هشام، ص439؛ العبر ابن خلدون، ج1، ص432؛ تاریخ یعقوبی، ج1، ص417)

و...

کوروش نامه

جناب نویسنده در بیان دوران جوانی جناب کوروش، فقط به نوشتجاتی اشاره کرده است که به نفع کوروش ثبت شده اند و به نوشتجات کتسیاس(کتزیاس) اشاره نمیکند، اینجا هم نشان میدهد که قصد تحریف حقیقت را دارد. او داستان کوروش را طبق روایت هرودوت و گزنفون نقل میکند که طبق آن کوروش یک نجیبزاده و نو? شاه ماد است، بعد طبق نظر هرودوت او بر پدربزرگش میشورد و طبق نظر گزنفون سلطنت بعد از پدربزرگش به داییش و بعد از داییش به او میرسد. البته کتیبه های بدست آمده نشان میدهد که سخن گزنفون باطل است، در مورد اظهارات هرودوت هم احتمال زیادی وجود دارد که نوشتجات او به سفارش هخامنشیان در مورد کوروش نوشته شده باشد، زیرا نوشتجات او در مورد هخامنشیان، شباهت بسیار زیادی به کتیبه های آنان دارد، که این هماهنگی مطالب برای کسی که هرگز کتیبه های هخامنشیان و کشور ایران را از نزدیک ندیده است، محال است. امّا داستان جوانی کوروش را کتسیاس که تنها مورخی است که دربار هخامنشیان را دیده است، به شکل دیگری نقل کرده است و البته ایرانپرستان سعی میکنند، بگویند او با کوروش دشمنی داشته است(که البته برای اثبات این ادعایشان هیچ برهانی ندارند) به نظر من کتسیاس به هیچ وجه با ایرانیان خصومتی ندارد که هیچ، وقتی نوشتجات او را با نوشتجات گزنفون در مورد شورش کوروش کوچک به همراه یونانیها بر علیه هخامنشیان مینگریم، برعکس گزنفون که سعی میکند بگوید یونانیها با دادن کشته های کم، ضربات مهلکی به ایرانیان وارد کردند، نظری منطقی میدهد و شمار کشتگان یونانیان را متعادلتر از آنچه گزنفون گفته است، میکند. کتسیاس در کتاب فوتیوس میگوید:

کوروش پسر چوپانی بود از ایل «مردها» که از شدت احتیاج مجبور گردید راهزنی پیش گیرد. کوروش در ایام جوانی به کارهای پست اشتغال ورزید و از این جهت مکرر تازیانه خورد. او با آستیگاس، آخرین پادشاه ماد، هیچگونه قرابتی نداشت و از راه حیله و تزویر به مقام سلطنت رسید. دوست او «اوبارس» هم از حیث تقلب و نامردی معروف بود. در ابتدا آستیگاس نسبت به کوروش فاتح شد و حتی در پارس در آمده او را تعقیب کرد ولی کوروش به واسطه دخالت زنان نجات یافت و پس از آن پادشاه ماد با پدر کوروش به مسالمت رفتار کرده آزاری به وی نرسانید. بعد کوروش باز بر ضد آستیگاس قیام کرده فائق آمد. در این حال پادشاه ماد فرار کرده به همدان پناه برد و دخترش آمی تیس و دامادش «سپی تاماس» او را پنهان کردند.کوروش در حال در رسید و گفت دختر و داماد آستیگاس را با اطفال آنان و دو نفر درباری موسوم به «سپی تاسس» و مگابرن شکنجه کنند تا بروز دهند آستیگاس کجاست. پادشاه ماد چون نمیخواست اولاد او را زجر کنند خود نزد کوروش رفت و ابارس او را در زنجیر کرده به محبس انداخت ولی کوروش به زودی پشیمان شده او را رها کرد و نسبت به او احترامات پدر را به جا آورد،درباره آمی تیس نیز همان احترامات را مرعی داشت. اما سپی تاماس را از جهت اینکه گفته بود، نمیداند آستیگاس کجاست و این حرف دروغ بود امر کرد کشتند و آمی تیس را ازدواج کرد...

(اصل متن را در کتاب ایران باستان مرحوم پیرنیا جلد1 صفحه 215 به بعد ببینید)

میگویند چرا کوروش را نقد میکنی؟! میگویم کورش را نقد نکردیم که آنقدر برای افرادی
مثل همین که در عکس میبیندش بزرگش کردند، که به جای خداوند جهان آفرین بر قبر
کوروش سجده می کند. آیا می دانید خیلی از اینها آنقدر به باستان گرایش یافته اند
که به کل منکر حقانیت اسلام شده اند و اسلام را نابودگر باستان رؤیاییشان میدانند؟

تذکر: بنده مثل این افراد سعی نمیکنم بگویم که الزاماً نظر کتسیاس صحیحتر است، ولی با توجه به اختلاف نظرات موجود باید بگوییم در تأیید یا ردّ اینکه کوروش یک نجیب زاده بوده است و آیا در جوانی فرد صالحی بوده است، نمیتوان نظر قطعی داد.

رده بندی موضوعی: مبارزه با باستانگرایی

  یکی از سفسطه های افراد بیدین این است که ادعا میکنند، خودشان همیشه شاد هستند، زیرا همیشه آزاد و بی قید و بند میباشند، ولی دینداران به خاطر اینکه مقیّد به دین هستند، همواره ناراحت هستند.

  در پاسخ به این سفسطه عرض میکنیم که:

  اولاً شادی افراد دینگریز و بیدین، یک شادی دروغین است. آنها که اکثراً به خاطر تنبلی و شهوترانی از دین گریخته اند، درست مثل دانش آموزان تنبل هستند که همواره دل به بازگوشی خوش میکنند، به گمان خود خوشحال و شاد هستند و دانش آموزان درسخوان و زرنگ را افراد کندذهنی میدانند که از شادی و آزادی بویی نبرده اند! این در حالی است که با گذشت زمان مشخص خواهد شد که دانش آموزان تنبل بخاطر یک سری شادی و بازگوشی موقّتی، آیند? خود را تباه کرده اند و دانش آموزانی که درسخوان و زرنگ بوده اند، آیند? خویش را ساخته اند و در آینده وقتی این دانش آموز زرنگ مدیر یک قسمت میشود، آن دانش آموز تنبل باید برایش چای ببرد و سمت آبدارچی او را داشته باشد.

  داستان افراد دینگریز هم به همین منوال است. آنها از مسئولیتهایی که خدا به دوش بشر گذاشته است فرار میکنند و دل خود را به لذّات زودگذر دنیا خوش میکنند. آنها از آنجایی که اجرای دستورات دینی را دشوار میدانند، چنانکه دانش آموزان تنبل درس خواندن را دشوار میدانند، از دین فرار میکنند و سعی میکنند با انکار کردن دین، خود را از مسئولیت نجات بدهند!! این کار آنها بدون شک غیر منطقی است، زیرا وقتی یک کارمند از سوی مدیرش موظّف به اجرای یک دستور است، اینکه او به خودش تلقین کند که مدیرش چنین دستوری را به او نداده است، باعث نمیشود که واقعاً مدیرش از او انتظار اجرای دستور را نداشته باشد. خداوند برای ما دستوراتی را مشخص کرده است که به واسط? آنها به عطش درونی و فطری خود که همانا رسیدن به ذات اقدس خداست، پاسخ بدهیم، حال هر چقدر که ما در اجرای این دستورات تلاش بیشتری بکنیم، به شادی ابدی که همان بهشت است و بالاترین مقام آن قرب الهی میباشد، نزدیکتر میشویم. حال اگر بخواهیم این دستورات را اجرا نکنیم، یعنی همان کاری را بکنیم که افراد فراری از دین انجام میدهند، در واقع عطش درونی خود را بی پاسخ گذاشته ایم و با این کار به روح خود آسیب زده ایم. نتیج? این آسیبها این خواهد شد که برای خود یک جهنّم اخروی بسازیم و به غم ابدی برسیم. پس افراد بیدین نباید خیال کنند که آنها به شادی واقعی رسیده اند، بلکه شادی آنها یک شادی موقّت و زودگذر است، و آنها با تسلیم شدن در برابر درخواستهای شیطان هر لحظه از خدا دورتر میشوند و به این شکل به روح خداجوی خود، آسیب بیشتری میرسانند. البته اگر افراد بیدین، در اینکه خدا وجود دارد، یا در اینکه روحشان مایل به رسیدن به خداست، یا در اینکه خداوند دستوراتی را برای پاسخ به احتیاج روحی انسان برای رسیدن به خودش صادر فرموده است، شک و شبهه داشته باشند، ما با دلایل منطقی این امور را اثبات میکنیم.

  ثانیاً اساساً این ادعا که خودشان شاد هستند و ما غمگین هستیم، یک ادعای پوچ و باطل است. این افراد، از آنجایی که دل به شادیهای کوچک خوش کرده اند، قادر به درک شادیهای بزرگتر ما دینداران نیستند. آنها برای اینکه از خود بیخود شوند و به قول خودشان مست گردند، به سراغ شراب و مواد مخدّر میروند، ولی ما دینداران با مناجات با خدا به آن مستی پاکی میرسیم که مثل مانند مستی آنان از دست دادن عقل نیست، بلکه اوج عقلانیت است. آنها برای تجربه کردن عشق، به شهوترانی میفتند و دهها نفر از جنس مخالف را تجربه میکنند تا بتوانند به عشق حقیقی برسند و برخی از آنان، چنان به انحراف کشیده میشوند که به سوی همجنسبازی و زنا با حیوانات هم  میروند؛ در مقابل ما معشوق حقیقی را یافته ایم و از طریق دین آموخته ایم که چگونه با او عشقبازی کنیم، و همو برای رسیدن به عشق انسان به انسان، عشق در زندگی زناشویی، هم به ما کمک میکند. آنها که زنا و شهوترانی را برای خودشان آزادی میدانند، چه میفهمند زندگی با همسری پاکدامن یعنی چه؟ به راستی شادی آنان چیست؟ خوردن و شهوترانی و برای فراموش کردن غمهای زندگی شرابخواری!! شیطان آنها را از دین دور کرده و دلشان را به این امور خوش نموده است؛ البته من به این امر اهمیّت نمیدهم، هر کس لیاقت کسی را دارد که پیرویش را میکند، ولی نمیدانم چرا این افراد به خودشان دروغ میگویند.

  اینجا نیز مشکل این افراد همین است که درست مثل دانش آموزان تنبل، دلشان به بازیگوشی خوش شده است و خیال میکنند که دانش آموزان زرنگ و درسخوان، از این شادی بی بهره هستند. ولی گویا شاگردهای تنبل اطّلاع ندارند که شاگردهای زرنگ، از همان درس خواندن و تحقیق و مطالعه لذّت میبرند. گویا خبر ندارند که دانش آموزان زرنگ نیز مثل آنها بازی میکنند، میخندند و شاد هستند، ولی در عین حال تنبلی هم نمیکنند و درسشان را هم که هدف اصلیشان است، به خوبی میخوانند. البته شاگردان تنبل اطلاع دارند، ولی خودشان را به ندانستن میزنند!

  ثالثاً اساس این سفسطه بر این مبنا قرار گرفته است که آنها فقط لحظات غم مسلمانان، مثلاً هیئتهای عزاداری را نشان میدهند و البته گاهی هم اشکهایی که در مناجات با خدا، میریزیم را به پای غمگینی میگذارند!! این ادعا از بیخ و بن باطل است. هر کس با افرادی که در هیئتها گریه و زاری میکنند، از نزدیک روبرو شده باشد، میداند این افراد معمولاً خیلی سرحال و خوشحال و شوخ هستند، و اساساً تمام گریه و غمشان مربوط به درون هیئت است. اساساً گریه عاملی است که باعث تخلی? انسان از غم و غصّه میشود و جالب است که این افراد وقتی به عنوان مثال برای امام حسین گریه میکنند، به طرز عجیبی غمهای خودشان هم از دلشان خارج میشود. در مورد گریه در هنگام دعا و مناجات با خدا نیز، این گریه ها ناشی از غمگین بودن نیست، ای کاش این افراد یک بار در عمرشان، بدون حضور شیطان، با خدا سخن میگفتند تا بفهمند من چه میگویم، این گریه بیشتر به گری? شوق میماند تا گری? غم. افراد اهل مناجات نیز معمولاً افرادی بسیار گشاده رو و شاد و سرزنده هستند، و از آنجا که درد و دلهایشان را با خدایشان میکنند، مانند افراد بیدین اسیر غمهای دنیا نمیشوند.

  از سوی دیگر، جای سؤال است که چرا این افراد، لحظات شادی و شعف ما را نمیبینند؟ چرا اعیاد اسلامی را نمیبینند؟ چرا فقط زمانی را میبینند که ما برای شهادت یکی از معصومین عزاداری میکنیم و زمانی را نمیبینند که ما برای ولادت یکی از این بزرگواران جشن میگیریم؟ من پاسخ این پرسش را به شما میگویم: آنها نمیخواهند حقیقت را ببینند، آنها میخواهند تنبلی خود را توجیه کنند، به همین خاطر فقط چیزی را میبینند که خودشان میخواهند ببینند و رهبرشان شیطان، به آنها نشان میدهد. این افراد زمانی که میخواهند علیه اسلام شبهه بسازند، هم همین کار را میکنند، حقیقت را نمیبینند و در واقع نمیخواهند حقیقت را ببینند و در نتیجه برداشتهای غلط و باطل خودشان از اسلام را، به اسم اسلام، معرفی میکنند.

  خداوند این افراد را، هدایت بفرماید و ما را همنشین این افراد در آخرت قرار ندهد و شیطان را از ما دور گرداند.

رده بندی موضوعی: پاسخ به سکولاریسم، بیدینی و بیخدایی

نام من «هیونگ سوب جی» است و در اکتبر سال 1970 در سئول، مرکز کره‌ی جنوبی به دنیا آمدم. در سال 2000 میلادی هم ازدواج کردم که ثمره‌ی این ازدواج، همان‌طور که می‌بینید، یک پسر پنج ساله به نام «هانسول» است، البته همان‌طور که می‌دانید نامم را پس از تغییر مذهب مصطفی انتخاب کردم.

19 ساله بودم، در سال 1989 در دانشگاه سئول، زبان عربی یاد گرفتم، آن هم به مدت هشت سال، تا سال 1997 شاید بپرسید، دلیلش چه بود؟ یک پیش‌زمینه از علاقه به فرهنگ اسلام از گذشته‌ها داشتم و به همین خاطر تصمیم گرفتم در دانشگاه، زبان عربی را به خوبی فرا بگیرم تا با دین اسلام بیشتر آشنا شدم. می‌خواهم بگویم در وجودم، عشق و علاقه به اسلام همیشه موج می‌زد و همین امر باعث شد تا در سال 1995 برای شناخت بیشتر اسلام، به مصر در شمال آفریقا بروم. حضورم در مصر باعث شد که خودم را به اسلام نزدیک‌تر ببینم، حس درونیم می‌گفت که اسلام، یعنی عشق، صمیمیت و دوستی... از طرفی در کره شرایط خاص فرهنگی وجود دارد که نمی‌توانیم به درستی اسلام را بشناسیم، از این‌رو با پروفسوری در دانشگاه الازهر آشنا بودم و همین امر باعث شد تا به مصر بروم. در نزدیکی دانشگاه الازهر مسجدی وجود داشت به نام مسجد امام حسین(ع) که از فضای روحانی خاصی برخوردار بود، هر روز به آنجا می‌رفتم و سعی می‌کردم از فضای عرفانی و روحانی آنجا انرژی مثبت بگیرم، تا این‌که با امام جماعت آنجا آشنا شدم. به او گفتم که من میل زیادی برای شناخت این دین دارم و مطالعات فراوانی هم در این زمینه انجام دادم، اما هنوز آن حس درونی‌ام ارضا نشده بود. احساس می‌کردم که چیزی در وجودم در حال اوج گرفتن است، اما نمی‌دانم چه بود؟ احساس می‌کردم که باید به یک معنویت خاصی برسم، اما نمی‌دانستم چگونه؟ دلم می‌خواست خود را غرق در این دین کنم، اما روش‌های آن را نمی‌شناختم، پس به مطالعه‌ی کامل قرآن روی آوردم، کلام قرآن پاسخ تمام حس‌هایم را داد، زمانی که قرآن می‌خواندم، دلم آرام می‌گرفت، زمانی که به عمق معنای کلمات آن پی می‌بردم، پاسخ تمامی احساس‌های نهفته‌ام را گرفته بودم...

زمانی که روزهای جمعه، صف نمازخوانان را می‌دیدم، از شکوه آن دلم قوت می‌گرفت، ضمن این‌که طی آن مدت امام جماعت مسجد امام حسین(ع) از لحاظ ایدئولوژی و فکری تأثیر زیادی روی من گذاشت، او برایم از مسلمانان جهان می‌گفت، از فضای فکری پیامبر(ص) می‌گفت، برایم از کلمات وحی شده‌ی خداوند به پیامبر می‌گفت که سرانجام به «قرآن» ختم شد...(در این هنگام قرآنی را که روی میزش بود بلند کرد، بالا برد و بوسید و گفت: بارها کتاب خداوند را خواندم و هنوز هم آن را مطالعه می‌کنم، هرگاه دچار مشکلی می‌شوم، از قرآن دستور می‌گیرم که چه کاری خوب است و چه کاری بد...) سخنان امام جماعت آن‌جا، باعث شد تا تصمیم خودم را بگیرم و در سال 1997، از دین بودا به دین اسلام روی بیاورم و اشهد خود را در مسجد امام حسین(ع) گفتم و نامم را هم امام جماعت انتخاب کرد: «مصطفی...»

منبع مقاله: مجل? خانواد? سبز

رده بندی موضوعی: تازه مسلمانان