بسم رب الشهداء. الصدیقین

آخر شب بود . شاهرخ مرا صدا کرد و گفت : امشب برای شناسایی می ریم جاده ابوشانک .

با عبور از میان نیروهای دشمن به یکی از روستاها رسیدیم . دو افسر عراقی داخل یک سنگر نشسته

بودند . یکدفعه دیدم سرنیزه اش را برداشت و رفت سمت آن ها ، با تعجب گفتم : شاهرخ چیکار می کنی

؟!!!

گفت : هیچی ، فقط نگاه کن ! مطمئن شد کسی آن اطراف نیست . خوب به آن ها نزدیک شد . با

شگردی خاص هر دو آن ها را به اسارت درآورد و برگشت .

کمی از روستا دور شدیم . شاهرخ گفت : اسیر گرفتن بی فایده است . باید این ها رو بترسونیم . بعد

چاقویی برداشت . شروع کرد به تهدید آن ها . می گفت : شما رو می کشم و می خورم !!!

دست و پا شکسته عربی صحبت می کرد . اسیرها حسابی ترسیده بودند . گریه می کردند . التماس می

کردند . شاهرخ هم ساعتی بعد آن ها را آزاد کرد . !!!

مات و ممبهوت به شاهرخ نگاه می کردم. برگشت به سمت من و گفت : باید دشمن از ما بترسد .

باید از ما وحشت داشته باشد . من هم کار دیگری به ذهنم نرسید !

شب های بعد هم این کار را تکرار کرد . اسیر را حسابی می ترساند و رها می کرد . مدتی بعد نیروهای ما

سازمان یافته شدند . شاهرخ هم اسرا را تحویل می داد . این کار او دشمن را عجیب به وحشت انداخته

بود تا اینکه ؛

از فرماندهی اعلام شد : نیروهای دشمن از یکی از روستاها عقب نشینی کردند . قرار شد من به همراه

شاهرخ جهت شناسایی به آنجا برویم . معمولا هم شاهرخ بدون سلاح به شناسایی میرفت و با سلاح بر

می گشت !!!

ساعت شش صبح و هوا روشن بود . کسی را هم در آنجا ندیدیم . در حین شناسایی و در میان خانه های

مخروبه روستا یک دستشویی بود که نیروهای محلی قبلا با چوب و حلبی ساخته بودند .

شاهرخ گفت : من نمی تونم تحمل کنم . می رم دستشویی !!! گفتم : اینجا خیلی خطرناکه مواظب باش .

من هم رفتم پشت یک دیوار سنگر گرفتم . داشتم به اطراف نگاه می کردم . یکدفعه دیدم یک سرباز عراقی

، اسلحه به دست به سمت ما می آید . از بی خیالی او فهمیدم که متوجه ما نشده .

او مستقیم به محل دستشویی نزدیک می شد . می خواستم به شاهرخ خبر بدهم اما نمی شد .

کسی همراهش نبود . از نگاه های متعجب او فهمیدم راه را گم کرده . ضربان قلبم به شدت زیاد شده

بود . اگر شاهرخ بیرون بیاید ؟

سرباز عراقی به مقابل دستشویی رسید . با تعجب به اطراف نگاه کرد . یکدفه شاهرخ با لگد در را باز کرد و

فریاد کشید : وایسا !!!

سرباز عراقی از ترس اسلحه اش را انداخت و فرار کرد . شاهرخ هم به دنبالش می دوید . از صدای او من

هم ترسیده بودم . رفتم و اسلحه اش را برداشتم بالاخره شاهرخ او را گرفت و به سمت روستا برگشت .

سرباز عراقی همینطور ناله و التماس می کرد . می گفت : تو رو خدا منو نخور !!! کمی عربی بلد بودم .

تعجب کردم و گفتم : چی داری می گی ؟!!!

سرباز عراقی آراک که شد به شاهرخ اشاره کرد و گفت : فرمانهان ما قبلا مشخصات این آقا را داده اند . به

همه ماهم گفته اند : اگر اسیر او شوید شما را می خورد !!! برای همین نیروهای ما از این مکنطقه و این

آقا می ترسند .

خیلی خندیدیم . شاهرخ گفت : من ایهمه دنبالت دویدم و خسته شدم . اگه می خوای نخورمت باید منو تا

سنگر نیروهامون کول کنی !

سرباز عراقی شاهرخ را کول کرد و حرکت کردیم . چند قدم که رفتیم گفتم : شاهرخ ، گناه داره تو صدو

سی کیلو هستی این بیچاره الان می میره . شاهرخ هم پایین آمد . بعد از چند دقیقه به سنگر نیروهای

خودی رسیدیم و اسیر را تحویل دادیم .

شب بعد ، سید مجتبی همه فرماندهان گروه های زیر مجموعه فداییان اسلام را جمع کرد و گفت : برای

گروه های خودتان ، اسم انتخاب کنید و به نیروهایتان کارت شناسایی بدهید .

شیران درنده ، عقابان آتشین ة این ها نام گروه های چریکی بود . شاهرخ هم نام گروهش را گذاشت :

آدم خوارها !!!

سید پرسید : این چه اسمیه ؟! شاهرخ هم ماجرای کله پاچه و اسیر عراقی را با خنده برای بچه ها تعرف

کرد .

((محمد تهرانی ، آخرین همرزم شاهرخ))

یا زهرا...

بسم رب الشهداء و الصدیقین

مرتب می گفت : من نمی دونم ، باید هر طور شده کله پاچه پیدا کنی !

گفتم : آخه آقا شاهرخ تو این آبادان محاصره شده غذاهم درست پیدا نمیشه چه برسه به کله پاچه !؟

بالاخره با کمک یکی از آشپزها کله پاچه فراهم شد. گذاشتم داخل یک قابلمه ، بعد هم بردم مقرّ شاهرخ

و نیروهایش .

فکر کردم قصد خوشگذرانی و خوردن کله پاچه دارن . اما شاهرخ رفت سراغ چهار اسیری که صبح همان

روز گرفته بودند .

آنها را آورد و روی زمین نشاند . یکی از بچه های عرب را هم برای ترجمه آورد . بعد شروع به صحبت کرد  :

خبر دارید دیروز فرمانده یکی از گروهان های شما اسیر شد . اسرای عراقی با علامت سر تایید کردند .

بعد ادامه داد : شما متجاوزید . شما به ایران حمله کردید . ما هر اسیری را بگیریم می کشیم و

میخوریم !!!

مترجم هم خیلی تعجب کرده بود . اما سریع ترجمه می کرد . هر چهار اسیر عراقی ترسیده بودند و گریه

می کردند . من و چند نفر دیگر از دور نگاه می کردیم و می خندیدیم .

شاهرخ بلافاصله به سمت قابلمه کله پاچه رفت . بعد هم زبان کله را در آورد . جلوی اسرا آمد و گفت :

فکر می کنید شوخی می کنم ؟! این چیه ؟!

جلوی صورت هر چهار نفرشان گرفت . ترس سربازان عراقی بیشتر شده بود . مرتب ناله می کردند .

شاهرخ ادامه داد این زبان فرمانده شماست  !!! زبان ، می فهمید ، زبان !!! زبان خودش راهم بیرون آورد و

نشانشان داد . بعد بدون مقدمه گفت : شما باید بخوریدش !!!

من و بچه های دیگه مرده بودیم از خنده ، برای همین رفتیم پشت سنگر . شاهرخ می خواست به زور زبان

را به خورد آن ها بدهد . 

وقتی حسابی ترسیدند خودش آن را خورد !!! بعد رفته بود سراغ چشم کله و حسابی آن ها را ترسانده

بود . 

ساعتی بعد در کمال تعجب هر چهار اسیر عراقی را آزاد کرد ! البته یکی از آن ها که افسر بعثی بود را

بیشتر اذیت کرد . بعد هم بقیه کله پاچه را داغ کردند و با رفقا تا آخرش را خوردند .

آخر شب دیدم تنها در گوشه ای نشسته . رفتم و کنارش نشستم . بعد پرسیدم : آقا شاهرخ یک سوال

دارم ؛ این کله پاچه ، ترسوندن عراقی ها ، آزاد کردنشون !؟

برای چی این کارهارو کردی؟!

شاهرخ خنده تلخی کرد . بعد از چند لحظه سکوت گفت : ببین یک ماه ونیم  از جنگ گذشته ، دشمن هم

از ما نمیترسه ، می دونه ما قدرت نظامی نداریم . نیروی نفوذی دشمن هم خیلی زیاد . چند روز پیش

اسرای عراقی رو فرستادیم عقب ، جالب این بود که نیروهای نفوذی دشمن اسرا رو از ما تحویل گرفتند .

بعد هم اونها رو آزاد کردند.

ما باید یه ترسی تو دل نیروهای دشمن می انداختیم . اونها نباید جرأت حمله پیدا کنند .

مطمئن باش قضیه کله پاچه خیلی سریع بین نیروهای دشمن پخش می شه !!!

((آقای کاظمی ، نقل از بچه های گروه ))

یا زهرا...

بسم رب الحسین علیه السلام

امیرالمومنین ، اسدالله الغالب ، ولی الله الاعظم ، علی بن ابی طالب علیه السلام می فرمایند :کن للعدو

المکاتم أشد حذراً منک للعدو المبارز» «از دشمن پنهان بیشتر از دشمن آشکار برحذر باش»

دو سه روزی است که فکر می کردم این مطلب را چطور بیان کنم که بتوانم حق مطلب را ادا کنم و منظور

خود را به دوستان گرامی برسانم .

قبل از دهه اول محرم بود که در خبر گزاری فارس مطلبی خواندم که در آن کارشناسان یهود و رژیم

صهیونیستی پس از سال ها تحقیق و بررسی در مورد کشورمان ایران به این نتیجه رسیده بودند که تنها

راه شکست دادن ایران  ، جدا کردن مردم از حسین بن علی علیه السلام و عزا داری های اوست ، که اگر

این امر محقق شود دیگر احتیاجی به برخورد فیزیکی با ایران نیست .

امسال متوجه شدم که ظرف دو سه سال اخیر چایخانه هایی که در سطح شهر هستند رو به افزایش می

باشند و سر هر کوچه و خیابانی یک چایخانه می باشد .

خیلی به ذهنم فشار آوردم که دلیل این افزایش ناگهانی چیست ؟! پیش خودم فکر کردم شاید این اتفاق 

دسیسه ای باشد از طرف رژیم صهیونیستی برای جدایی و یا دوری جوانان و مردم ما از مجالس

سیدالشهدا علیه السلام.

یادم آمد که در سال های قبل وقتی عابری از خیابانی می گذشت و در آن خیابان مجلس روضه ای برپا بود

، اگر عابر چایی هوس میکرد ، می رفت و داخل خیمه سیدالشهدا علیه السلام می شد ، گوشش با

معارف اسلامی که منبری بیان میکرد آشنا می شد و یا اگر وقت سینه زنی و روضه خوانی بود اشکی هم

می ریخت  و در آخر چایی هم میل می کردو می رفت .

اما حالا چی؟!!!

با افزایش روز افزون این چایخانه ها در سطح شهر ، که گاها در بعضی از آن ها ، مواد مخدر به جوانان

فروخته می شود که خود این امر تأسف آور را دیده ام و یا به گفته برخی از دوستان که در ناجا مشغول

خدمت رسانی می باشند ، مشاهده شده که در منطقه یوسف آباد خانم های جوان مبادرت به این امر

((پخش چای)) می کنند و یا در بعضی از آن ها غذا پخش می کنند و مردم خیلی از نذرهای  خود را به این

مکانها تحویل می دهند ، دیگر مردم و به خصوص جوانان کم تر به مجالس اهل بیت علیه السلام رفته و

شب ها تا دیر وقت در این چایخانه ها جمع می شوند و به صحبت و گفتگو درباره مسائل واهی مشغولند و

دیگر گوش آن ها با با معارف اهل بیت آشنا نمی شود و در محیط عزا داری قرار نمی گیرند .

داشتم به این فکر می کردم که اگر اسراییل بخواهد مردم و جوانان ما را از فرهنگ عاشورا جدا کند نمی

تواند یکدفعه بیاید و بگوید حسین شما فلان و فلان است و دیگر به این مجالس نروید...دشمن به گفته امام

خامنه ای برای چندصد سال آینده ما نقشه دارد و با برنامه ریزی کار می کند ، مومن باید کیّس باشد و باید

کید آنان را به خودشان برگردانیم...

داستان مانتوها یادتان هست ، اوایل که مد شده بودند بلند و گشاد بودند اما دیدیم که به مرور زمان آب

رفتند و تنگ شدند تا به حالت امروزی درآمدند و برای خیلی از مردم عادی شد .

من و دوستانم تصمیم گرفتیم انشاءالله از سال آینده در یکی از محله های  منطقه 14 تهران دیگر اجازه

برپایی این چایخانه ها را ندهیم مگر با برنامه ریزی ، مثلا جلوی هر مسجد یک چایخانه ...

یا زهرا...