حقانیت شیعه

شمع بگریست گه سوز و گداز / کاز چه پروانه ز من بیخبر است

بسوی من نگذشت ، آنکه همی  /  سوی هر برزن و کویش گذر است

بسرش، فکر دو صد سودا بود  /  عاشق آنست که بی پا و سر است

گفت پروانه? پر سوخته‌ای  /  که ترا چشم، بایوان و در است

من بپای تو فکندم دل و جان  /  روزم از روز تو، صد ره بتر است

پر خود سوختم و دم نزدم  /  گر چه پیرایه? پروانه، پر است

کس ندانست که من میسوزم  /  سوختن، هیچ نگفتن، هنر است

آتش ما ز کجا خواهی دید  /  تو که بر آتش خویشت نظر است

به شرار تو، چه آب افشاند  /  آنکه سر تا قدم، اندر شرر است

با تو میسوزم و میگردم خاک  /  دگر از من، چه امید دگر است

پر پروانه ز یک شعله بسوخت  /  مهلت شمع ز شب تا سحر است

سوی مرگ، از تو بسی پیشترم  /  هر نفس، آتش من بیشتر است

خویشتن دیدن و از خود گفتن  /  صفت مردم کوته نظر است