مشهور میان فقها این است که پوشیدن لباس مشکی ونماز خواندن با آن مکروه است (یعنی حرام نیست) ومجموعه ای از فقها بر این نظرند که پوشیدن لباس مشکی برای حضرت سیدالشهدا علیه السلام مستحب می باشد. یعنی هرچند این کار مکروه است، برای سیدالشهدا علیه السلام مستحب می شود. البته در مقابل علمای دیگری هم وجود دارند که این دیدگاه را قبول ندارند.
یکی از علما کتابی در فقه دارد که در حدود صدسال پیش چاپ سنگی شده است وبنده نیز یک نسخه از آن را دارم. ایشان نیز مانند برخی از فقهای دیگر قبول ندارند پوشیدن لباس مشکی برای سیدالشهدا علیه السلام مستحب است. به هر حال این یک نظریه فقهی است وطرفین در این مسئله مبنای ویژه خود را دارند.
این عالم معتقد بود پوشیدن لباس مشکی در هر حال مکروه است وحتی اگر برای سیدالشهدا علیه السلام پوشیده شود کراهت آن باقی می ماند. اما ایشان در توضیح دیدگاه خود مثالی می زند که نامناسب است وبنده وقتی به تمثیل ایشان رسیدم بسیار شگفت زده شدم.
بنده از این کتاب ودیدگاه های این عالم در آثار خود نقل کرده ام وهمیشه این سؤال وابهام در ذهنم وجود داشت که چرا هیچ یک از فقها به کتاب های ایشان استشهاد نکرده اند واو را نمی شناسند. میان بنده وایشان حدود شش یا هفت طبقه از فقها وجود دارند وهمگی کتاب هایی در فقه پرداخته اند ولی هیچ یک به کتاب وآرای ایشان ارجاع نداده اند. روزی نزد یکی از مراجع بزرگ قم ـ که در یک دوره مرجعیت عام پیدا کردند ـ رفته بودم ومطلبی نقل کردم که ایشان منبع آن را پرسیدند. گفتم: فلان کتاب. آن مرجع تقلید نود ساله حتی نام آن کتاب را هم که به چاپ رسیده بود نشنیده ونشانی از آن ندیده بود!
بعدها که مسئله پوشیدن لباس مشکی وآن تمثیل نامناسب را در کتاب دیدم به راز گمنامی فوق العاده ایشان پی بردم ودانستم علت مجهولیت بی اندازه ایشان آن تمثیل نامناسب است.
آن عالم سوء نیت نداشته وبه اصطلاح این کارشان قُبح فعلی داشته ونه فاعلی، ولی با این حال خدای متعال همین اندازه مقابله با دستگاه سیدالشهدا علیه السلام را نیز برنمی تابد.
به نظرم آمد تمام مشکل این کتاب فقط برای همین چند کلمه است که باعث شده است چنین کتاب مهمی در قلب حوزه علمیه وحتی در میان مراجع تقلید هم ناشناخته بماند ودر غبار گمنامی از یادها فراموش شود. از آن جا که ترسیدم نکبت این کتاب دامنگیر آثار بنده هم شود هرچه از ایشان نقل کرده بودم پاک کردم وبا خود گفتم: به هرحال علم متوقف بر نقل این موارد نیست.
غرض این که در دستگاه سیدالشهدا علیه السلام حسن نیت کافی نیست وحسن عمل لازم است؛ زیرا یک اشتباه هرچند ناخواسته واز سر قصور باشد اثر وضعی خود را خواهی نخواهی به جا می نهد وشواهد بسیاری در تأیید این معنا وجود دارد.
قدر محرم وسوگواری حضرت ابا عبداللّه علیه السلام را بدانیم وبکوشیم جز خدمت به این دستگاه چیزی از ما صادر نشود.
منبع:(درس خارج آیت الله سید صادق شیرازی)
