حقانیت شیعه

خدایا، ای آن که زبان وصف کنندگان ز وصف فرو مانَد،
ای آن که امید آرزومندان از تو فراتر نمی‌رود.
ای آن که مزد نیکوکاران نزد تو تباه نمی‌گردد.
ای آن که پرستندگان بیش از همه از تو می‌ترسند.
ای آن که پرهیزگاران بیش از همه از تو بیم در دل دارند.
این، جایگاه کسی است که گناهانش او را بازیچه‌ی دست خود کرده‌اند و خطاها عنان اختیارش را در کف گرفته‌اند و شیطان بر وی چیره گشته، و او از روی سستی در عمل به آنچه فرموده‌ای، کوتاهی کرده، و از سَرِ فریب، آنچه را نهی کرده‌ای، مرتکب شده است؛
همچون کسی که نمی‌داند هستی‌اش در دست قدرت توست، یا همچون کسی که بخششِ بسیارِ تو در حقِ خودش را انکار می‌کند، تا آن زمان که چون چشم بصیرتش گشوده شود و ابرهای کوری از برابرش پراکنده گردند، ستم‌هایی را که در حق خود کرده، برشمرد، و در مخالفت‌هایی که با پروردگار خود ورزیده، بیندیشد. پس نافرمانیِ بزرگ خود را بزرگ، و مخالفتِ سنگین خود را سنگین می‌بیند.
آن گاه رو به سوی تو می‌آورد، در حلای که به تو امیدوار و از تو شرمنده است، و از سَرِ اطمینان روی دلش را به آستان تو گردانیده، و با یقین خویش، طمع ورزانه، آهنگ تو کرده، و مخلصانه، با توشه‌ی ترس خود نزد تو آمده است. چشم امیدش از هر چه غیر تو که دیگران را به طمع انداخته، بسته شده است، و دلش از ترس هر چه غیر تو که دیگران را به وحشت افکنده، تهی گشته.
اکنون، با حال زار و نزار در حضورت ایستاده، و با فروتنی چشم بر زمین دوخته، و در پیشگاه عزّتت، سرش را به خواری فرود آورده، و فروتنانه، راز دلش را که تو به آن داناتری، با تو در میان نهاده، و متواضعانه برخی گناهان خود را شمرده، که تو شمارشان را بهتر می‌دانی، و از آن کارهای ناپسندی که به قضای تو مایه‌ی رسوای‌اش گشته، به درگاه تو استغاثه می‌کند؛ گناهانی که خوشی‌های آنها از میان رفته است و فرجام‌های بدشان تا همیشه دامنگیر وی خواهد بود.
ای معبود من، اگر چنین بنده‌ای را کیفر دهی، عدل تو را منکر نشود، و اگر او را ببخشایی و به رحمت خود بنوازی، بخششت را [پیش لطف تو] بزرگ و شگفت نشمارد؛ زیرا تو آن پروردگار بزرگواری که آمرزش گناهانِ سترگ در نگاهت بزرگ نباشد.
خدایا، این منم که نزد تو آمده‌ام، در حالی که فرمانبردار تواَم به دعایی که بدان امر کرده‌ای، و خواهان وفا به وعده‌ی اجابتت هستم؛ آن جا که فرموده‌ای: «بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را.»
خدایا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و با بخشش خود به من روی آور، همچنان که من با اعتراف خود به درگاه تو روی آورده‌ام، و مرا از پرتگاه گناهان برآور، آن سان که من خود را برای تو پَست گردانده‌ام، و لغزش‌هایم را در پرده‌ی عفو خود بپوشان، آن گونه که در انتقام گرفتن از من درنگ فرموده‌ای.
خدایا، قصد مرا در فرمانبرداری‌ات استوار ساز، و بصیرتم را در پرستش خود قوی گردان، و مرا به کارهایی توفیق ده که با آنها آلودگی گناه را از من بشویی، و چون بخواهی مرا بمیرانی، بر آیین خود و آیین پیغمبرت محمد ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ بمیران.
خدایا، اینک که در پیشتگاه تو ایستاده‌ام، از گناهان بزرگ و کوچک، و بدی‌های پنهان و اشکار، و لغزش‌های گذشته و اکنونِ‌خود به سوی تو باز می‌گردم؛ مانند کسی که بازگشته و دیگر اندیشه‌ی هیچ گناهی را به خود راه نمی‌دهد و آهنگ گناه نیز نخواهد کرد.
ای معبود من، تو خود در کتاب استوارت فرموده‌ای که بازگشت بندگانت را آغوش می‌گشایی و بدی‌هایشان را می‌آمرزی و آنان را که از گناه به سوی تو باز می‌گردند دوست می‌داری. پس آن گونه که وعده فرموده‌ای، بازگشت مرا پذیرا شو، و چنان که بر عهده گرفته‌ای، از بدی‌های من درگذر، و آن سان که شرط کرده‌ای، محبت خود را بر من لازم گردان.
ای پروردگار من، شرط من با تو این است که دیگر به کاری رو نکنم که پسندِ تو نیست و بر عهده می‌گیرم که گِرد کاری نگردم که تو را خوش نمی‌آید، و پیمان می‌بندم که دوری گزینم از هر چه معصیتِ توست.
خدایا، تو از من به آنچه می‌کنم آگاه‌تری. پس گناهانی را که می‌دانی، بر من ببخشای، و به قدرت خود، مرا به سوی آنچه دوست می‌داری برگردان.
خدایا، حقوقی بر عهده‌ی من است که بعضی را به یاد دارم و برخی را فراموش کرده‌ام، ولی همه‌ی آنها پیشِ چشمِ همیشه بیدارِ تو، و در احاطه‌ی علم توست که فراموشی بدان راه نمی‌یابد. پس تو خود آن حقداران را عوض ده، و گناهِ مربوط به حقِ ایشان را بر من ببخشای، و بار سنگین آن را بر دوش من سَبُک گردان، و مرا از انجام دادنِ گناهی همانند آن در امان دار.
خدایا، بازگشت من از گناه پایدار نخواهد ماند مگر این که تو مرا نگاه داری، و از خطاها باز نتوانم ایستاد مگر این که تو مرا نیرو دهی. پس با نیرویی کفایت کننده مرا توانایی ده، و با عصمتی بازدارنده از گناه، یاری‌ام فرما.
خدایا، چه بسا بنده‌ای که از گناه به درگاه تو باز گردیده، و تو به علم غیب خویش می‌دانی که او توبه‌ی خود را خواهد شکست و بار دیگر به گناه و خطای خود باز خواهد گشت. پناه می‌برم به تو که چنین باشم، پس این توبه‌ی مرا توبه‌ای قرار ده که بعد از آن نیازمند توبه‌ای نشوم؛ توبه‌ای باشد که بار گناهان گذشته را از من بردارد، و مرا در باقی عمر، از گزندِ گناهان به سلامت دارد.
خدایا، من از نادانی خود نزد تو پوزش می‌طلبم، و برای کردار ناشایست خود، بخشایش می‌خواهم. پس بر من منّت گذار و در سایه‌ی رحمت خویش جایم ده و تفضّل فرما و بر ما جامه‌ی عافیت بپوشان.
خدایا، من از هر کاری که خواستِ‌ تو نبوده یا دوستی‌ات را از میان می‌برده است، توبه می‌کنم: از هر اندیشه‌ی بد که به دلم راه یافته، و هر نگاه زیر چشمیِ گناه آلود، و هر گفتار نابجای زبانم؛ توبه‌ای که با آن یکایک اعضایم از عقوبت‌های تو به سلامت مانند، و از خشم دردناک تو که تجاوزگران از آن در هراس‌اند، ایمنی یابند.
خدایا، بر تنهایی من در پیشگاه خود، و تپش‌های قلبم از ترس خود، و لرزه‌های اعضایم از شکوه خود، رحمت آور؛ زیرا گناهانم ـ ای پروردگار من ـ مرا در برابر تو به رسوایی افکنده است. اگر به خاموشی تن دهم، هیچ کس به جای من سخن نخواهد گفت، و اگر برای خود شفاعت خواهم، سزاوار آن نباشم.
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و لطف خود را شفیع گناهان من ساز، و به آیین مهربانی خویش از بدی‌های من درگذر، و مرا به آنچه سزاوار آنم عقوبت مفرما، و سفره‌ی احسان خود را بر من بگستران، و زشتی‌های مرا پرده‌پوشی نما، و با من همانند شخص پیروزمندی رفتار کن که بنده‌ای خوار و ذلیل در برابرش به زاری در افتاده و او آن بنده را به مهر می‌نوازد، یا همچون توانگری که بنده‌ای فقیر بر سَرِ راهش نشسته و او آن بنده را بی‌نیاز می‌سازد.
خدایا، هیچ کس مرا پناه ندهد، پس عزّت تو باید مرا در پناه خود گیرد. هیچ کس پیش تو از من شفاعت نخواهد کرد، پس فضل تو باید شفیع من گردد. گناهانم مرا به هراس افکنده است، پس عفو تو باید در امانم دارد.
همه‌ی آنچه را گفته‌ام، از آن رو نیست که از زشتی کار خویش بی‌خبرم و کردار ناپسند پیشین خود را از یاد برده‌ام، بلکه می‌خواهم آسمان تو و هر کس در آن است، و زمین تو و هر کس بر روی آن است، همگی، پشیمانیِ آشکار من در پیشگاه تو و توبه‌ام را که با آن به تو پناه آورده‌ام، بشنوند،
تا شاید یکی از ایشان، به لطف تو، بر پریشان حالیِ من دل بسوزاند، یا آشفتگی‌ام او را به رقّت آورد و در حقِ من دعایی کند که آن را پیش از دعای من به استجابت رسانی، و یا از من شفاعتی کند که نزد تو از شفاعت من استوارتر باشد و به سبب آن از بند خشمت رهایی یابم و در حریم خشنودی‌ات پای نَهم.
خدایا، اگر پشیمانی پیش تو بازگشت به سوی توست، پس من پشیمان‌ترینم؛ و اگر گناه نکردن همان توبه کردن است، پس من توبه کارترینم؛ و اگر پوزش خواهی از گناه سبب آمرزش است، پس من از تو پوزش می‌خواهم.
خدایا، همچنان که ما را به توبه فرمان داده‌ای و پذیرفتن توبه را بر عهده گرفته‌ای و همان گونه که ما را به دعا برانگیخته‌ای و اجابت آن را وعده فرموده‌ای، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و بازگشت مرا به سوی خویش آغوش گشای، و مرا با ناامیدی از رحمت خود برمگردان. این تویی که گناهکاران را می‌پذیری و با خطا پیشگانِ بازگشته از گناه مهر می‌ورزی.
خدایا، بر محمّد و خاندانش درود فرست، زیرا تو ما را به همّت او راه راست بنمودی؛ و بر محمد و خاندانش درود فرست، چون به هدایت او نجاتمان بخشیدی؛ و بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودی که در روز رستاخیز و روز احتیاج به تو، ما را دستگیر شود، که تو بر هر کار توانایی، و بر آوردنِ این خواسته‌ها بر تو آسان است.