حقانیت شیعه

خدایا، ای صاحب پادشاهی‌ای که تا همیشه پاینده است،
و سلطنتی که بی‌سپاهیان و پشتیبان‌ها توانمند است،
و شکوه و عزّتی که با گذشت روزگاران و سرآمدن سال‌ها و سپری گشتن زمان‌ها و روزها پایدار می‌مانَد.
سلطنتت چنان چیرگی دارد که آغاز و انجام آن را حدّی نیست.
و پادشاهی‌ات را بلندایی است که همه‌ی چیزها پیش از رسیدن به اوج آن تباه شوند.
والاترین وصفِ وصف کنندگان، برای پایین‌ترین مرتبه‌ی آن رفعت و بلندا که برای خود برگزیده‌ای، نارساست.
در مسیر معرفت تو، صفت‌ها به گمراهی روند، و نعمت‌ها [پیش از بیان آنچه سزاوار توست] از هم گسیخته شوند، و خیال‌های دقیق و ظریف در پیشگاه عظمتت به حیرت افتند.
آری، تو آن خدایی که پیش از هر چیز بوده‌ای و همواره خواهی بود؛ پاینده‌ای و از میان نخواهی رفت.
من آن بنده‌ی کم‌کار و پُر آرزویم که وسیله‌ای در دست ندارم، جز آنچه رحمت تو فراهم آورده، و رشته‌های امیدم از هم گسیخته، جز رشته‌ی امیدِ بخشش تو که خود بدان آویخته‌ام.
طاعت من کم‌شمار است و بارِ معصیت تو بر دوش من بسیار. بخشایش در حقِّ بنده‌ات، اگر چه بد کرده باشد، بر تو دشوار نیست. پس مرا ببخشای.
خدایا، علم تو بر کارهای پنهان احاطه دارد، و هر امر پنهانی در برابر آگاهیِ تو آشکار است، و پیچیدگی‌ها و ریزه‌کاری‌ها بر تو پوشیده نیست، و رازهای نهانی از تو مخفی نمی‌مانَد.
دشمن تو ـ که از تو مهلت خواسته بود تا مرا به گمراهی فرا خوانَد و تو او را مهلت دادی، و برای گمراه کردن من از تو فرصت طلبیده بود و تو فرصتش دادی ـ اینک بر من دست یافته است.
آن دم که از گناهان کوچکِ هلاک کننده و گناهان بزرگ فساد انگیز به سوی تو می‌گریختم، مرا به زمین افکند، و چون خود را به معصیت آلودم و به کردار بدِ سزاوار خشم تو گشتم، لجام نیرنگ خود را از من برگرفت و با سخنِ کفرش با من رو به رو گردید و از من بیزاری جست و بر من پشت کرد و برفت و مرا در بیابان گمراهی در برابر خشم تو تنها رها گردانید و بر آستانِ عقوبتت به حالتی در افکند
که نه شفیعی نزد تو از من شفاعت می‌کند، و نه پناه دهنده‌ای مرا در برابر تو ایمنی می‌بخشد، و نه قلعه‌ای مرا از چشم تو پوشیده می‌دارد، و نه پناهگاهی هست که بدان پناه برم.
این جا که من ایستاده‌م، جایگاه کسی است که به تو پناه آورده و در برابرت لب به اعتراف گشوده است. پس مبادا گستره‌ی فضل تو بر من تنگ آید، و جامه‌ی عفو تو بر من کوتاه نماید، و من نومید‌ترینِ بندگانت باشم که به سوی تو باز گشته‌اند، و بی‌نصیب‌ترینِ کسانی که با دلی پُر امید به درگاه تو روی آورده‌اند. مرا بیامرز که تو بهترینِ آمرزندگانی.
خدایا، تو مرا فرمان دادی و من فرمان نبردم، و مرا نهی کردی و من نهی تو را مرتکب شدم. اندیشه‌ی بد، خطا را در چشم من بیاراست و من بدان دست زدم.
هیچ روزی را روزه نبوده‌ام تا آن را گواه خود گیرم، و هیچ شبی را به شب بیداری صبح نکرده‌ام تا آن را پناه خود سازم، و هیچ مستحبّی را بر پای نداشته‌ام تا به سبب آن در خور ستایش باشم. تنها به واجبات تو پرداخته‌ام، که تضییع آنها مایه‌ی نابود است.
هرگز نتوانم با فضیلت یک کار مستحب، خود را به تو نزدیک کنم، چرا که بسیاری از واجبات تو را نادیده انگاشته‌ام، و از امر و نهی تو پا را فراتر گذاشته‌ام و حرمت‌هایی را شکسته و گناهان بزرگی را مرتکب شده‌ام که تو مرا از رسوایی‌های آنها به سلامت داشتی، و آن گناهان پوشیده مانْد.
این جا که من ایستاده‌ام، جایگاه کسی است که خود را برای تو از گناه بر حذر داشته و بر خود خشمگین و از تو خشنود است. با دلی شکسته و نزار، و گردنی کچ و پشتی خمیده از بار سنگینی گناه، با تو رو به رو گردیده، در حالی که میان شوق به تو و بیم از تو بر جا ایستاده است،
و تو سزاوارتر کسی هستی که باید به او امید بندد و از او بترسد و بپرهیزد. پس ای پروردگار من، چیزی را که از تو امید آن دارم، به من ارزانی کن، و از آنچه می‌ترسم، پناهم ده، و از رحمت خود صله‌ای به من عنایت کن، که تو کریم‌ترین کسی هستی که از او نیاز می‌خواهند.
خدایا، همچنان که در این جهانِ گذرا، پیش چشم دیگر مردمان، با عفو خود بر گناهان من پرده افکندی و زندگی‌ام را از فضل و بخشش خود بیاکندی، در آن جهانِ ماندگار نیز مرا در جایی که گواهان می‌ایستند و در محضر فرشتگان مقرّب و رسولان بزرگ و بزگوارت، و شهیدان و صالحان، از رسوایی پیش همسایه‌ای که گناهان خود را از او پنهان می‌کردم و خویشاوندی که در کارهای پنهانیِ خود از او حیا می‌ورزیدم، در پناه آور.
پروردگارا، باور نداشتم که ایشان رازِ مرا پوشیده دارند، اما ای پرودرگار من، مطمئن بودم که تو مرا می‌آمرزی. تو سزاوارتر کسی هستی که مردم به او اعتماد می‌کنند، و بخشنده‌تر کسی که به او روی می‌آورند، و مهربان‌تر کسی که از او رحم و مهربانی می‌خواهند. پس بر من رحمت آور.
خدایا، تو بودی که مرا به صورتِ آبی پَست و بی‌ارزش از میان استخوان‌های به هم فشرده‌ی پشت پدر و از گذرگاه‌های باریک، در تنگنای رَحِمی که آن را با پرده‌هایی پوشیده داشته‌ای، سرازیر کردی، و مرا از حالتی به حالت دیگر درآوردی، تا آن که صورت مرا به کمال پرداختی و در پیکر من اعضا و جوارحی قرار دادی؛ همچنان که در کتاب خود آورده‌ای: نطفه‌ای بود، سپس خونِ لخته‌ای، سپس گوشت جویده شده‌ای، سپس استخوانی، و آن گاه بر استخوان‌ها گوشت پوشانیدی، و پس از آن، بدان گونه که خواستِ تو بود، آن را آفرینشی دیگر بخشیدی.
تا چون نیازمند روزیِ تو شدم و از دستگیریِ بخشش تو بی‌نیاز نبودم، از زیادتی خوردنی و آشامیدنیِ کنیزت [مادرم] ـ که مرا در اندرونش قرار دادی و در نهادِ رَحِمش به امانت گذاشتی ـ قوت مرا مقرّر داشتی.
ای پروردگار من، اگر در این حالات مرا به چاره‌جویی خودم رها می‌کردی و به نیروی خویشم ناگزیر می‌ساختی، هم تدبیرم از من کناره می‌گرفت و هم نیرویم از من به دور می‌ماند؛
اما تو همچون احسان کننده‌ای مهربان و با لطف، به فضل خود مرا غذا دادی، و از سَرِ احسان، این کار را تا اکنون در حقِ من انجام داده‌ای. پیوسته از احسانِ تو برخوردارم و نیکی کردن تو با من سستی نمی‌گیرد. با این همه، یقین من به روزی دادن تو چنان استوار نیست که با فراغ دل به کاری پردازم که پیش تو برای من سودمندتر است.
عنان اختیارم در دست شیطان است و او مرا به وادیِ بدگمانی و ضعف یقین می‌کشاند، و من گله گزارم از این که شیطان برای من همنشینی بد است و نَفْسم از او پیروی می‌کند. پناه می‌برم به تو از چیره گشتن شیطان بر خود و به درگاه تو زاری می‌کنم که مکر او را از من بگردانی،
و از تو می‌خواهم که راه روزی جستن مرا آسان کنی. ستایش برای توست که در آغاز به ما نعمت‌های بزرگ بخشیدی، و به ما الهام کردی که تو را بر احسان کردن و نعمت دادنت سپاس گوییم. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و روزی‌ام را به آسانی به من برسان، و مرا به آنچه قسمتم کرده‌ای راضی گردان، و به آن مقدار که برایم مقرّر نموده‌ای خشنود کن، و آنچه را از جسم و عمر من کاسته می‌شود، در راه طاعت خود قرار ده، که تو بهترین روزی دهندگانی.
خدایا، پناه می‌برم به تو از آتشی که با آن بر هر کس تو را اطاعت نکند، سخت گرفته‌ای، و هر کس را که به خشنودی تو محل نگذارد، بیم داده‌ای؛ آتشی که روشنایی آن تاریکی، ملایم آن دردناک، و دورِ آن بس نزدیک است؛ آتشی که شعله‌هایش یکدیگر را می‌بلعند و در هم می‌پیچند؛
آتشی که استخوان‌ها را می‌پوسانَد و ساکنان خود را آبِ جوش می‌نوشاند؛ آتشی که بر حال آن کس که به زاری در افتاده نمی‌نگرد، و بر کسی که از او مهر و لطف می‌جوید، رحم نمی‌کند، و هرگز نمی‌تواند از عذاب کسی که در برابرش فروتن گشته و تسلیم او گردیده، چیزی بکاهد، بلکه با سوزنده‌ترین عذاب دردناک خود، و بدترین بیچارگی، به پیشواز ساکنان خود می‌آید.
پناه می‌برم به تو از کژدُم‌های دهان گشوده‌ی آن، و مارهای آن که پُر صدا دندان بر دندان می‌سایند، و نوشیدنیِ آن که دل و روده‌ی ساکنانش را پاره پاره می‌کند و قلب‌هایشان را از جای بر می‌کند، از تو می‌خواهم که راهی پیش پایم نهی که مرا از آن آتش دور و واپس دارد.
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و به زیادیِ رحمت خود مرا از آتش دوزخ در پناه آر، و به عفو نیکوی خود از در افتادن به ورطه‌ی گناه در امان‌دار و خوار مساز، ای بهترینِ پناه دهندگان.
خدایا، تو بندگانت را از بدبختی و سختی نگاه می‌داری، و به آنان خیر و نیکی عطا می‌کنی، و هر چه می‌خواهی انجام می‌دهی، که تو بر هر کار توانایی.
خدایا، درود فرست بر محمد و خاندانش آن گاه که نیکان به نیکی یاد شوند، و درود فرست بر محمد و خاندانش تا آن زمان که روز و شب از پی هم آیند و روند؛ درودی که رشته‌ی آن از هم نگسلد و در شمار نیاید؛ درودی که هوا را بیاکَنَد و زمین و آسمان را سرشار کند.
خدای تعالی بر او درود فرستد چندان که خرسند شوند، و پس از آن بر او و خاندانش درود فرستند؛ درودی بی‌کران و بی‌پایان، ای مهربان‌ترینِ مهربانان.