وَ کَانَ، مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی الِاسْتِخَارَةِ :
اللَّهُمَّ إِنِیِّ أَسْتَخِیرُکَ بِعِلْمِکَ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اقْضِ لِی بِالْخِیَرَةِ وَ أَلْهِمْنَا مَعْرِفَةَ الِاخْتِیَارِ، وَ اجْعَلْ ذَلِکَ ذَرِیعَةً إِلَى الرِّضَا بِمَا قَضَیْتَ لَنَا وَ التَّسْلِیمِ لِمَا حَکَمْتَ فَأَزِحْ عَنَّا رَیْبَ الِارْتِیَابِ، وَ أَیِّدْنَا بِیَقِینِ الْمُخْلِصِینَ. وَ لَا تَسُمْنَا عَجْزَ الْمَعْرِفَةِ عَمَّا تَخَیَّرْتَ فَنَغْمِطَ قَدْرَکَ، وَ نَکْرَهَ مَوْضِعَ رِضَاکَ، وَ نَجْنَحَ إِلَى الَّتِی هِیَ أَبْعَدُ مِنْ حُسْنِ الْعَاقِبَةِ، وَ أَقْرَبُ إِلَى ضِدِّ الْعَافِیَةِ حَبِّبْ إِلَیْنَا مَا نَکْرَهُ مِنْ قَضَائِکَ، وَ سَهِّلْ عَلَیْنَا مَا نَسْتَصْعِبُ مِنْ حُکْمِکَ وَ أَلْهِمْنَا الِانْقِیَادَ لِمَا أَوْرَدْتَ عَلَیْنَا مِنْ مَشِیَّتِکَ حَتَّى لَا نُحِبَّ تَأْخِیرَ مَا عَجَّلْتَ، وَ لَا تَعْجِیلَ مَا أَخَّرْتَ، وَ لَا نَکْرَهَ مَا أَحْبَبْتَ، وَ لَا نَتَخَیَّرَ مَا کَرِهْتَ. وَ اخْتِمْ لَنَا بِالَّتِی هِیَ أَحْمَدُ عَاقِبَةً، وَ أَکْرَمُ مَصِیراً، إِنَّکَ تُفِیدُ الْکَرِیمَةَ، وَ تُعْطِی الْجَسِیمَةَ، وَ تَفْعَلُ مَا تُرِیدُ، وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیر.ٌ
نیایش آن حضرت در طلب خیر
خدایا، از تو میخواهم که به سبب دانش بیحدّ خود، برای من خیر و نیکی را برگزینی. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و از هر چیز برترین را نصیب من فرما.
به ما الهام کن که آنچه را نیک و درست است، بدانیم و عمل کنیم، و این را وسیلهای قرار ده تا به آنچه برایمان مقدّر فرمودهای خشنود شویم، و به حکمی که در حقّ ما کردهای گردن نهیم. پس پریشانیِ دو دل بودن را از قلب ما بزدای و ما را به یقینی همانند یقین بندگان مخلص خود یاری نمای،
و مخواه که در شناخت آنچه برای ما برگزیدهای، ناتوان مانیم، تا آن جا که حرمت تو در چشم ما اندک شود و آنچه مقدّر کردهای پیش ما ناپسند آید و به حالتی دچار شویم که از نیک فرجامی دورتر است و به غیر عافیت نزدیکتر.
آنچه را قسمتمان کردهای و برای ما ناخوشایند است، محبوب ما گردان، و آن حکم تو را که دشوار میپنداریم، آسان ساز،
و در دل ما انداز که در برابر آنچه در حقّ ما خواستهای، تسلیم تو باشیم، و نخواهیم که آنچه به تأخیر انداختهای، پیش افتد، و آنچه پیش انداختهای، به تأخیر افتد، و آنچه را محبوب توست، ناپسند نداریم، و آنچه را خوش نمیداری، اختیار نکنیم.
کار ما را به آن سرانجام که نیکتر است و آن فرجام که پسندیدهتر، پایان ده؛ زیرا تو نفیسترین چیزها را میبخشی، و بخششهای بزرگ میدهی، و هر چه بخواهی همان میکنی، و تو بر هر کار تونایی.
به ما الهام کن که آنچه را نیک و درست است، بدانیم و عمل کنیم، و این را وسیلهای قرار ده تا به آنچه برایمان مقدّر فرمودهای خشنود شویم، و به حکمی که در حقّ ما کردهای گردن نهیم. پس پریشانیِ دو دل بودن را از قلب ما بزدای و ما را به یقینی همانند یقین بندگان مخلص خود یاری نمای،
و مخواه که در شناخت آنچه برای ما برگزیدهای، ناتوان مانیم، تا آن جا که حرمت تو در چشم ما اندک شود و آنچه مقدّر کردهای پیش ما ناپسند آید و به حالتی دچار شویم که از نیک فرجامی دورتر است و به غیر عافیت نزدیکتر.
آنچه را قسمتمان کردهای و برای ما ناخوشایند است، محبوب ما گردان، و آن حکم تو را که دشوار میپنداریم، آسان ساز،
و در دل ما انداز که در برابر آنچه در حقّ ما خواستهای، تسلیم تو باشیم، و نخواهیم که آنچه به تأخیر انداختهای، پیش افتد، و آنچه پیش انداختهای، به تأخیر افتد، و آنچه را محبوب توست، ناپسند نداریم، و آنچه را خوش نمیداری، اختیار نکنیم.
کار ما را به آن سرانجام که نیکتر است و آن فرجام که پسندیدهتر، پایان ده؛ زیرا تو نفیسترین چیزها را میبخشی، و بخششهای بزرگ میدهی، و هر چه بخواهی همان میکنی، و تو بر هر کار تونایی.
تاریخ : سه شنبه 89/6/30 | 8:54 عصر | نویسنده : سیدمرتضی ناصری کرهرودی | نظرات ()