وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَى السَّحَابِ وَ الْبَرْقِ وَ سَمِعَ صَوْتَ الرَّعْد :ِ
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَیْنِ آیَتَانِ مِنْ آیَاتِکَ، وَ هَذَیْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِکَ، یَبْتَدِرَانِ طَاعَتَکَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْزِلْ عَلَیْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَکَتَهَا، وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا، وَ لَا تُصِبْنَا فِیهَا بِآفَةٍ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَى مَعَایِشِنَا عَاهَةً. اللَّهُمَّ وَ إِنْ کُنْتَ بَعَثْتَهَا نَقِمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنَّا نَسْتَجِیرُکَ مِنْ غَضَبِکَ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَیْکَ فِی سُؤَالِ عَفْوِکَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِکِینَ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِکَ عَلَى الْمُلْحِدِینَ. اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْیَاکَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِکَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْکَ بِغَیْرِکَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ کَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّکَ، فَإِنَّ الْغَنِیَّ مَنْ أَغْنَیْتَ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَیْتَ مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَکَ دِفَاعٌ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِکَ امْتِنَاعٌ، تَحْکُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ، وَ تَقْضِی بِمَا أَرَدْتَ فِیمَنْ أَرَدْتَ فَلَکَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَیْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَ لَکَ الشُّکْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ، حَمْداً یُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِینَ وَرَاءَهُ، حَمْداً یَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ 7) إِنَّکَ الْمَنَّانُ بِجَسِیمِ الْمِنَنِ، الْوَهَّابُ لِعَظِیمِ النِّعَمِ، الْقَابِلُ یَسِیرَ الْحَمْدِ، الشَّاکِرُ قَلِیلَ الشُّکْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، إِلَیْکَ الْمَصِیر.ُ
نیایش آن حضرت هنگام شنیدن بانگ رعد
خدایا، این ابر و برق، دو نشانه از نشانه‌های قدرت تو، و دو کارگزار از کارگزاران تو هستند که با رحمتی سودمند، یا رنجی زیانبار، به فرمانبرداری‌ات شتاب می‌ورزند. پس به سبب این دو نشانه، بر سَرِ ما باران فساد و تباهی مبار، و بر تن ما جامه‌ی بلا مپوشان.
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سود و برکت این ابرها را بر ما فرو ریز و آزار و زیانشان را از ما برگیر. مبادا ما را به آفت ابرها دچار کنی و بر مایه‌ی زندگانی ما آسیبی فرستی.
خدایا، اگر این ابرها را برانگیخته‌ای که عذابی آورند و نماینده‌ی خشم تو باشند، از خشم تو به خودت پناه می‌آوریم و آمرزش خواهانه به درگاهت زار می‌گرییم. پس خشم خود را به سوی مشرکان گسیل دار، و آسیاب عذابت را بر سَرِ خداناشناسان به گردش درآر.
خدایا، خشکیِ سرزمین‌های ما را با ریزش باران خود از میان ببر، و با روزیِ خود، وسوسه را از دل‌های ما بیرون کن. ما را به غیر خودت سرگرم مساز، و میان ما و سرچشمه‌ی احسانت فاصله مینداز، چون توانگر کسی است که تو بی‌نیازش کرده باشی، و تن درست آن کس که تو او را از بلا نگه داری.
هیچ کس را در برابر تو نه وسیله‌ی دفاع باشد، و نه آن قدرت و نیرو که پیش قهر تو با آن پشتگرمی یابد. به هر کس هر چه خواهی فرمان دهی، و برای هر کس هر سرنوشتی که خواهی رقم زنی.
پس حمد و ستایش برای توست که ما را از بلا نگه می‌داری، و باید سپاسگزار تو بود که نعمت‌های خود را به ما می‌بخشی؛ چنان ستایشی که از حمد و سپاس دیگران ستایشگران پیش افتد و زمین و آسمان را سرشار کند.
این تویی که عطاهای بزرگ می‌بخشی و نعمت‌های سترگ می‌دهی. ستایشِ کم را پذیرایی و شکرِ اندک را سپاسگزار. نیکوکار و خوش رفتار و صاحب نعمت‌های بسیاری. جز تو معبودی نیست و بازگشت همه به سوی توست.
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سود و برکت این ابرها را بر ما فرو ریز و آزار و زیانشان را از ما برگیر. مبادا ما را به آفت ابرها دچار کنی و بر مایه‌ی زندگانی ما آسیبی فرستی.
خدایا، اگر این ابرها را برانگیخته‌ای که عذابی آورند و نماینده‌ی خشم تو باشند، از خشم تو به خودت پناه می‌آوریم و آمرزش خواهانه به درگاهت زار می‌گرییم. پس خشم خود را به سوی مشرکان گسیل دار، و آسیاب عذابت را بر سَرِ خداناشناسان به گردش درآر.
خدایا، خشکیِ سرزمین‌های ما را با ریزش باران خود از میان ببر، و با روزیِ خود، وسوسه را از دل‌های ما بیرون کن. ما را به غیر خودت سرگرم مساز، و میان ما و سرچشمه‌ی احسانت فاصله مینداز، چون توانگر کسی است که تو بی‌نیازش کرده باشی، و تن درست آن کس که تو او را از بلا نگه داری.
هیچ کس را در برابر تو نه وسیله‌ی دفاع باشد، و نه آن قدرت و نیرو که پیش قهر تو با آن پشتگرمی یابد. به هر کس هر چه خواهی فرمان دهی، و برای هر کس هر سرنوشتی که خواهی رقم زنی.
پس حمد و ستایش برای توست که ما را از بلا نگه می‌داری، و باید سپاسگزار تو بود که نعمت‌های خود را به ما می‌بخشی؛ چنان ستایشی که از حمد و سپاس دیگران ستایشگران پیش افتد و زمین و آسمان را سرشار کند.
این تویی که عطاهای بزرگ می‌بخشی و نعمت‌های سترگ می‌دهی. ستایشِ کم را پذیرایی و شکرِ اندک را سپاسگزار. نیکوکار و خوش رفتار و صاحب نعمت‌های بسیاری. جز تو معبودی نیست و بازگشت همه به سوی توست.
تاریخ : سه شنبه 89/6/30 | 8:50 عصر | نویسنده : سیدمرتضی ناصری کرهرودی | نظرات ()
