وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا نُعِیَ إِلَیْهِ مَیِّتٌ، أَوْ ذَکَرَ الْمَوْت :َ
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اکْفِنَا طُولَ الْأَمَلِ، وَ قَصِّرْهُ عَنَّا بِصِدْقِ الْعَمَلِ حَتَّى لَا نُؤَمِّلَ اسْتِتْمَامَ سَاعَةٍ بَعْدَ سَاعَةٍ، وَ لَا اسْتِیفَاءَ یَوْمٍ بَعْدَ یَوْمٍ، وَ لَا اتِّصَالَ نَفَسٍ بِنَفَسٍ، وَ لَا لُحُوقَ قَدَمٍ بِقَدَمٍ وَ سَلِّمْنَا مِنْ غُرُورِهِ، وَ آمِنَّا مِنْ شُرُورِهِ، وَ انْصِبِ الْمَوْتَ بَیْنَ أَیْدِینَا نَصْباً، وَ لَا تَجْعَلْ ذِکْرَنَا لَهُ غِبّاً وَ اجْعَلْ لَنَا مِنْ صَالِحِ الْأَعْمَالِ عَمَلًا نَسْتَبْطِئُ مَعَهُ الْمَصِیرَ إِلَیْکَ، وَ نَحْرِصُ لَهُ عَلَى وَشْکِ اللَّحَاقِ بِکَ حَتَّى یَکُونَ الْمَوْتُ مَأْنَسَنَا الَّذِی نَأْنَسُ بِهِ، وَ مَأْلَفَنَا الَّذِی نَشْتَاقُ إِلَیْهِ، وَ حَامَّتَنَا الَّتِی نُحِبُّ الدُّنُوَّ مِنْهَا فَإِذَا أَوْرَدْتَهُ عَلَیْنَا وَ أَنْزَلْتَهُ بِنَا فَأَسْعِدْنَا بِهِ زَائِراً، وَ آنِسْنَا بِهِ قَادِماً، وَ لَا تُشْقِنَا بِضِیَافَتِهِ، وَ لَا تُخْزِنَا بِزِیَارَتِهِ، وَ اجْعَلْهُ بَاباً مِنْ أَبْوَابِ مَغْفِرَتِکَ، وَ مِفْتَاحاً مِنْ مَفَاتِیحِ رَحْمَتِکَ أَمِتْنَا مُهْتَدِینَ غَیْرَ ضَالِّینَ، طَائِعِینَ غَیْرَ مُسْتَکْرِهِینَ، تَائِبِینَ غَیْرَ عَاصِینَ وَ لَا مُصِرِّینَ، یَا ضَامِنَ جَزَاءِ الْمُحْسِنِینَ، وَ مُسْتَصْلِحَ عَمَلِ الْمُفْسِدِینَ.
نیایش آن حضرت هنگام یاد کرد مرگ
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و ما را از آرزوی دور و دراز نگه‌دار، و چنان کن با درستکاری دست آرزوها از ما کوتاه شود، تا ما را امید آن نباشد که ساعتی را پس از ساعتی به پایان بریم، و روزی را پس از روزی به سر آوریم، و نَفَسی را به نَفَسی پیوند زنیم، و از پسِ یک گام، گام دیگری برداریم.
ما را از فریب آرزوها به سلامت دارد و از بدی‌های آنها ایمن ساز، و مرگ را پیش روی ما مجسّم بدار و بر ما مپسند که لحظه‌ای از یاد آن تهی گردیم.
ما را آن گونه به انجام دادن کارهای شایسته موفق کن که بازگشتمان به سوی تو را کُنْد پنداریم، و در رسیدن به کوی تو حریص‌تر گردیم؛ بدان پایه که مرگ برای ما خانه‌ی آرامشی شود که در آن بیاساییم، و جایی دوست داشتنی که مشتاقانه بدان درآییم، و خویشاوندی که نزدیک شدن به او را دوست بداریم.
پس چون مرگ را به ما نزدیک ساختی و ما را به دامنش انداختی، به دیدار او ما را نیک بختی بخش، و آمدنش را سبب آرامش ما کن، و به میزبانی او شور بختمان مساز، و به دیدار او ما را به خواری میفکن، و او را دری از درهای بخشش، و کلیدی از کلیدهای رحمت خود گردان.
ما را در حالی بمیران که راه یافته‌ایم و گمراه نگردیده‌ایم، و طاعت تو را ناپسند نشمرده‌ایم، و روی از گناه برتافته‌ایم و دست از نافرمانی کشیده‌ایم. ای عهده‌دار پاداش نیکوکاران، و اصلاح کننده ی عمل تباهکاران.
ما را از فریب آرزوها به سلامت دارد و از بدی‌های آنها ایمن ساز، و مرگ را پیش روی ما مجسّم بدار و بر ما مپسند که لحظه‌ای از یاد آن تهی گردیم.
ما را آن گونه به انجام دادن کارهای شایسته موفق کن که بازگشتمان به سوی تو را کُنْد پنداریم، و در رسیدن به کوی تو حریص‌تر گردیم؛ بدان پایه که مرگ برای ما خانه‌ی آرامشی شود که در آن بیاساییم، و جایی دوست داشتنی که مشتاقانه بدان درآییم، و خویشاوندی که نزدیک شدن به او را دوست بداریم.
پس چون مرگ را به ما نزدیک ساختی و ما را به دامنش انداختی، به دیدار او ما را نیک بختی بخش، و آمدنش را سبب آرامش ما کن، و به میزبانی او شور بختمان مساز، و به دیدار او ما را به خواری میفکن، و او را دری از درهای بخشش، و کلیدی از کلیدهای رحمت خود گردان.
ما را در حالی بمیران که راه یافته‌ایم و گمراه نگردیده‌ایم، و طاعت تو را ناپسند نشمرده‌ایم، و روی از گناه برتافته‌ایم و دست از نافرمانی کشیده‌ایم. ای عهده‌دار پاداش نیکوکاران، و اصلاح کننده ی عمل تباهکاران.
تاریخ : سه شنبه 89/6/30 | 8:45 عصر | نویسنده : سیدمرتضی ناصری کرهرودی | نظرات ()
