حقانیت شیعه

کسى که در میدان و مسجد پیوسته با خدا بود

آن شب ستاره‏ هاى غمگین، با آه و ناله گرد هم آمده بودند و از بالا به خانه‏اى در کوفه مى‏ نگریستند. زمین مى‏گریست.

آسمان نالان بود. دیوارهاى کوفه از ترس حدوث «واقعه‏» به هم نزدیک‏مى‏شدند، شاید جلوگیر آن باشند. پرنده‏هاى نگهبان در چارسوى مسجد کوفه، نگهبانى مى‏دادند.

شب پره‏هاى مهاجم ضمن این که به یکدیگرنوید مى‏دادند، ترس و رعب سراسر وجودشان را فراگرفته بود، آخر حمله ‏به یک فرد نبود; حمله به تمام انبیا و اولیا و صالحان و صدیقان ‏بود.

مى‏خواستند عرش خدا را به لرزه درآورند و مى‏خواستند عروه ‏الوثقاى دین را نابود سازند. ابن ملجم، نماینده خفاشان شب با وحشت، براى رسیدن به آرزوى دیرینه ‏اش، به مسجد آمده و کمین کرده ‏بود. ولى چگونه اقدام به آن کار کرد؟! چقدر باید شقاوت و بدبختى، وجود یک به ظاهر انسانى را فراگیرد تا دستش به شمشیر بلند شود وبر فرق قهرمانى فرود آید که برق ذوالفقارش دل یلان عرب را مى‏لرزاند و زهره قهرمانان را مى‏شکافت; رادمردى که در برابر اشک یتیمان ومحرومان مهربان‏تر از پدر و مادر بود و با لطف و مهربانى اشک‏هاى‏ غم‏دیدگان را پاک مى‏کرد و دست محبت ‏بر سرشان مى‏کشید و با آنان چون ‏فرزندان خویش رفتار مى‏نمود.

چگونه مى‏توانست آن اشقى الاشقیا شمشیر زهراگینش را بر سر آن نامتناهى فرد بزند; او که محور مرکزى تمام‏ فضایل بود. آن انسان کاملى که مجسمه تمام نماى رسول خدا و نفس او و برادر او و جانشین به حق او بود. او که نمى‏توان با کلمات حقش را ادا کرد و توصیفش نمود، زیرا جز خدا و رسولش کسى نتوانست و نخواهد توانست تا روز رستاخیز او را بشناسد و قدرش را بداند و عظمتش ‏را درک کند; نه آن‏ها که پرستیدندش و نه آن‏ها که پیرویش کردند; همه ‏در شناخت مقامش حیران و سرگردانند.

شاعران و سرایندگان در برابر کوه عظمت، چه مى‏توانند بسرایند وسخنوران و نویسندگان چه سخنى بر زبان و قلم برانند! دانشمندان وحکیمان در این اقیانوس مواج حکمت غرق مى‏شوند، جز آن که او خود به ‏دادشان برسد و آن‏ها را به کرانه نجات برساند.

نه تنها زمینیان که ‏افلاکیان نیز از این عظمت‏ خدایى که متجلى در یک فرد شده است، انگشت‏ حیرت به دهان گرفته ‏اند. این چگونه مخلوقى است که تمام صفات متضاد را در خود جمع کرده است. هنگامى که گرد و خاک جنگ، فضا را تیره وتار مى‏کند و قلب پهلوانان به لرزه مى‏آید، سیماى او برافروخته ولبانش متبسم و قلبش محکم، آن چنان بر میمنه و میسره مى‏تازد و باشمشیر برانش بر فرق دشمنان فرود مى‏آورد و با ضربت‏هاى سهمگینش درلحظه لحظه ‏هاى کارزار، یلان بى‏شمار را در خاک و خون مى‏غلطاند که جزاو کسى مانند او نیست، و همو شب هنگام در محراب عبادت از خوف خدا مى‏گرید و براى این که بنده‏اى سپاسگزار باشد در خانه و در میدان، با نماز و نیایش و گریه و زارى، شب را به صبح مى‏رساند «الم اکن‏عبدا شکورا».

هرگز فجرى بر روزگار على نتابیده که دیده ‏اش در خواب ‏باشد و هرگز دمى از عمرش نگذشته که در غفلت ‏باشد. پیوسته به یاد خدا و دایم در ذکر او است، او را از خدایش هیچ امرى جدا نمى‏سازد، چه در جنگ باشد و چه در دکه القضاء; چه در خانه باشد و چه بیرون ‏از خانه، چه در بازار باشد و چه در مسجد، براى او فرق نمى‏کند; همواره در حال عبادت و شکرگزارى است.

او تنها اطاعت‏ خدا را مد نظر دارد وتنها به تکلیف شرعى‏اش عمل‏ مى‏کند چه در مسند خلافت ‏باشد و چه در خانه، زندانى! چه در مصاف‏ دشمن باشد و چه همراه با یتیمان! چه در نبرد قاسطین و مارقین وناکثین باشد و چه در کنج عزلت از خلق! و خلاصه چه در حال زائیده ‏شدن از مادر در کعبه باشد و چه در حال جان دادن در مسجد کوفه. آن‏جا لب به شهادتین مى‏گشاید و این‏جا لب با ذکر شهادتین فرو مى‏بندد.

على نقطه مرکزى و تمام فضایل و منش‏هاى والا و اخلاق انسانى و کمالات‏ معنوى گرداگرد وجودش مى‏چرخد; پس على همیشه رستگار است و اگر کسى ‏خواهان رستگارى و رسیدن به خوشبختى و سعادت باشد، باید فقط دنباله ‏رو او و پیرو او باشد. و جز این راهى براى رسیدن به سعادت‏چه در دنیا و چه در آخرت نیست