آن، نیمه تمام گذاشتن حج و به سوی شهادت رفتن است،
حجی که همه اسلافش، اجدادش، جدش و پدرش
برای احیای این سنت جهاد کردند.
این حج را نیمه تمام می گذارد و شهادت را انتخاب می کند،
مراسم حج را به پایان نمی برد، تا به همه
حج گزاران تاریخ، نمازگزاران تاریخ، مؤمنان به سنت ابراهیم بیاموزد که
اگر امامت نباشد،
اگر رهبری نباشد،
اگر هدف نباشد،
اگر حسین نباشد و
اگر یزید باشد،
چرخیدن بر گرد خانه خدا با خانه بت مساوی است
در آن لحظه که حسین حج را نیمه تمام گذاشت و
آهنگ کربلا کرد،
کسانی که به طواف، همچنان در غیبت حسین ادامه دادند
مساوی هستند با کسانی که در همان حال
بر گرد کاخ سبز معاویه در طواف بودند،
زیرا شهید که حاضر است،
در همه صحنه های حق و باطل
در همه جهادهای میان ظلم و عدل شاهد است،
حضور دارد، می خواهد با حضورش این پیام را به همه انسان ها بدهد که
وقتی در صحنه نیستی
وقتی از صحنه حق و باطل زمان خویش غایبی
هر کجا که خواهی باش!...
هر کجا می خواهی باش،
چه به نماز ایستاده باشی
چه به شراب نشسته باشی، هر دو یکی است
شهادت " حضور در صحنه حق و باطل همیشه تاریخ " است
حسین وارث آدم
