مردی که آســمان بــه زمین داده بود کو

در ســـجده‌اش شـــبانه غــزل می‌ســرود کو

مردی که از مدینـه به این خاک پا گذاشت

روشـــن‌تـــر از ســتاره و خورشــید بـود کو

آن مرد ســبز پـوش، غزل نوش هشتمین

در  کوچــــه‌هــــا نـــماز، اقـــامه نـــمود کو

مردی که بـــــا طنیـــــن لا الای خـــود

گرد و غبـــــار، از تــــن شــــهری زدود کو

دسـتی اشـاره کرد و خروشـید رود شهر

آن دســــــت و آن تلاطــــــم و امواج رود کو

یــک  مرد نیســت که ضامن آهو شود چرا

نـــور الهـــدی، چـــراغ خــدا، مرد جــود کو

امشــب چگونــه وصـف کنـم ماهتـاب را

دعبــــل که  آفتــــاب جهــــان را ســــتود کو

بـــا من بخـــوان ترانــه سرســبز بــاغ را

ای ســـــروناز نغـــــمه گل در ســـــجود کو

آنجاســت ســمت بــاور دل، بـاغ آسمان

مأمون که روی بســــــتر زر می‌غنـــــود کو

بـا یـک بغل شکوفه و گل می‌رسد بهار

مردی که بــــال چلچلــــه را می‌گشــــود کو

فـــردوس، امتــداد مســیر نـگاه اوسـت

ای ابرهـــــــای معجــــــزه، رود خلــــــود کو

بــاران! ببــار تــا هــمه ایــمان بیاوریـم

در آیــــه‌هـای چشـم تـــو ابـــر کبـــود کو

ایـن روزهای سبز که میلاد این گل است

در رقص واژه‌ها، دف و نی، چنگ و عود کو