اگر نصیب من زار و خسته ، کوی تو نیست
بغیر از این طلب دیگر از خدا نخواهم کرد
یاعلی
? سخن عجیب پیامبر در باره امام علی?
??و چون سپاه اسلام به فرماندهی حضرت امام علی علیه السلام از جنگ ذات السلاسل به مدینه بازگشتند رسول خدا صلی الله علیه و آله با مسلمانان دیگر به استقبال على علیه السلام آمدند و چون چشم على علیه السلام به پیغمبر افتاد به احترام آن حضرت از اسب پیاده شد، پیغمبر بدو فرمود: سوار شو که خدا و رسول او از تو خوشنودند.
??على علیه السلام از خوشحالى گریان شد، ??
پیغمبر صلی الله علیه و آله بدو فرمود:
اى على اگر نمى ترسیدم که گروه هایى از امت من درباره تو همان سخنى را بگویند که نصارى درباره مسیح عیسى بن مریم گفتند، امروز درباره تو سخنى مى گفتم که بر هیچ دسته اى از مردم عبور نکنى جز آن که خاک زیر پایت را (به منظور تبرک) بردارند.
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را
?? یا علی
در حکمت 8 نهج البلاغه آمده است: از ویژگی های انسان در شگفتی مانید که با پاره ای پیه می نگرد و با گوشت سخن می گوید و با استخوان می شنود و از شکافی نفس میکشد.
مخصوصا اینکه میفرماید:با استخوان میشنود مایه تعجب است زیرا در آن زمان علم آناتومی به این شکل امروزی متولد نشده بود و هنوز انسان به ساختار درونی بدن خود پی نبرده بود و هیچ کس نمیدانست که عامل شنیدن گوش انسان یک تکه استخوان است.
هیچ توضیحی در کنار سخن امام علی لازم و شایسته ی بیان نیست پس بدون مقدمه باید کلام امام را بیان کرد و ساکت شد. امام بزرگوار علی (ع) در نامه 26 نهج البلاغه در پیامی به فرماندار اصفهان و همدان بواسطه ی شخص ثالثی چنین زیبا میفرماید:
اَمَرَهُ بِتَقْوَى اَللَّهِ فِی سَرَائِرِ أَمْرِهِ وَ خَفِیَّاتِ عَمَلِهِ حَیْثُ لاَ شَهِیدَ غَیْرُهُ وَ لاَ وَکِیلَ دُونَهُ
او (فرماندار) را به ترس از خدا فرمان مى دهم ، چه در امور نهانى و چه اعمال پوشیده از نظرها . جایى که جز خداى ناظر اعمال او نیست و جز خداى کارسازى نبود .
وَ أَمَرَهُ أَلاَّ یَعْمَلَ بِشَیْءٍ مِنْ طَاعَةِ اَللَّهِ فِیمَا ظَهَرَ فَیُخَالِفَ إِلَى غَیْرِهِ فِیمَا أَسَرَّ وَ مَنْ لَمْ یَخْتَلِفْ سِرُّهُ وَ عَلاَنِیَتُهُ وَ فِعْلُهُ وَ مَقَالَتُهُ فَقَدْ أَدَّى اَلْأَمَانَةَ وَ أَخْلَصَ اَلْعِبَادَةَ
فرمانش مى دهم که به آشکارا اطاعت خداوند نکند و در نهان کارى به خلاف آن . زیرا کسى که نهان و آشکارش و گفتار و کردارش یکى باشد ، امانت خدا را ادا کرده و در عبادتش اخلاص ورزیده
وَ أَمَرَهُ أَلاَّ یَجْبَهَهُمْ وَ لاَ یَعْضَهَهُمْ وَ لاَ یَرْغَبَ عَنْهُمْ تَفَضُّلاً بِالْإِمَارَةِ عَلَیْهِمْ
فَإِنَّهُمُ اَلْإِخْوَانُ فِی اَلدِّینِ وَ اَلْأَعْوَانُ عَلَى اِسْتِخْرَاجِ اَلْحُقُوقِ
او را فرمان مى دهم که مردم را نرنجاند و دروغگویشان نخواند و تهمت ننهد . و به این دستاویز که بر آنان امارت(امیری) دارد ، روى از ایشان برمتابد . زیرا آنها برادران دینى او و در گرفتن حقوق خداوند یاران او هستند .
وَ إِنَّ لَکَ فِی هَذِهِ اَلصَّدَقَةِ نَصِیباً مَفْرُوضاً وَ حَقّاً مَعْلُوماً وَ شُرَکَاءَ أَهْلَ مَسْکَنَةٍ وَ ضُعَفَاءَ ذَوِی فَاقَةٍ وَ إِنَّا مُوَفُّوکَ حَقَّکَ فَوَفِّهِمْ حُقُوقَهُمْ
تو را در این صدقه نصیبى است ثابت و حقى است معلوم و نیز مسکینان و ناتوانان و بینوایان با تو شریکند . من حق تو را بتمامى مى پردازم ، تو نیز ، حق آنان را بتمامى بپرداز .
وَإِلاَّ تَفْعَلْ فَإِنَّکَ مِنْ أَکْثَرِ اَلنَّاسِ خُصُوماً یَوْمَ اَلْقِیَامَةِ
که اگر چنین نکنى در روز جزا مدعیان تو از همه بیش است
وَ بُؤْسَى لِمَنْ خَصْمُهُ عِنْدَ اَللَّهِ اَلْفُقَرَاءُ وَ اَلْمَسَاکِینُ وَ اَلسَّائِلُونَ وَ اَلْمَدْفُوعُونَ وَ اَلْغَارِمُونَ وَ اِبْنُ اَلسَّبِیلِ
و بدا به حال کسى که مدعیانش ، در پیشگاه عدل الهى ، فقیران و مسکینان و سائلان و رانده شدگان و وامداران و در راه ماندگان باشند .
وَ مَنِ اِسْتَهَانَ بِالْأَمَانَةِ وَ رَتَعَ فِی اَلْخِیَانَةِ وَ لَمْ یُنَزِّهْ نَفْسَهُ وَ دِینَهُ عَنْهَا فَقَدْ أَحَلَّ بِنَفْسِهِ اَلذُّلَّ وَ اَلْخِزْیَ فِی اَلدُّنْیَا وَ هُوَ فِی اَلْآخِرَةِ أَذَلُّ وَ أَخْزَى
هر که امانت را بى ارج شمارد و در مزرع خیانت چرد و خود و دین خود را از لوث آن پاکیزه نسازد ، خود را در دنیا گرفتار خوارى و رسوایى ساخته و در آخرت خوارتر و رسواتر است .
وَ إِنَّ أَعْظَمَ اَلْخِیَانَةِ خِیَانَةُ اَلْأُمَّةِ وَ أَفْظَعَ اَلْغِشِّ غِشُّ اَلْأَئِمَّةِ. وَ اَلسَّلاَمُ
بزرگترین خیانت ، خیانت به امت و ملت است و بزرگترین دغلکارى ، دغلکارى با پیشوایان است. بادرود
برای همه ما اتفاق افتاده است و میدانیم که انسان از شنیدن برخی حرفها بهت زده میشود و آنچه را که شنیده یا خوانده نمیتواند باور کند یا به سختی باور میکند در این مواقع انسان به بهت و حیرت فرو میرود. این حالت (یعنی بهت) نشان دهنده ی تحولات بنیادی درون انسان است. در این اوقات ، حالات مذکور به این دلیل رخ میدهد که در واقع مبانی عقلی و منطقی انسان در حال دگرگونی است و فهم جدیدی به انسان ، در حال رجوع کردن است به همین خاطر است که انسان احساس میکند که عقلش به مرز جنون رسیده است. حالت جنون حالتی است که مغز انسان جایی برای تکیه زدن پیدا نمیکند و نوسان می یابد و مکررا به چپ و راست میل میکند. انسان براساس مبانی پذیرفته شده ی عقلی خود است که تصمیم میگیرد و عمل میکند.
این مطلب را ناقص میگذارم و ادامه نمیدهم زیرا اگر بخواهم شرح دیوانگی را بگویم خطای بزرگی مرتکب شده ام چونکه در کنار سخن حکیمانه ی امام علی سخن دیوانگان را آوردن خلاف ادب است. دوست ندارم از اصل موضوع دور شوم و حلاوت سخن مولا را با سخنان متفرقه خدشه دار کنم پس هیچ نباید بگویم و باید مستقیم بروم سر اصل مطلب و فقط اجازه میخواهم که یک سوال ساده مطرح کنم و بپرسم که : اگر شما بخواهید یکی را مامور کنید که برود طلب شما را از چند نفر بگیرد به او چه میگویید؟ چه توصیه ای به او میکنید ؟ چه سفارشی ؟ چه تاکیدی ؟ لطفا کمی تامل و فکر کنید و سعی کنید بهترین جواب را به این سوال ساده بدهید ! . . . . . . و اینک به سراغ سفارشات امام علی میرویم تا ببینیم ایشان چه میفرماید. الله اکبر ، الله اکبر از سخن امام علی و حکمت سرشاری که از حرفهایش جاری میشود! الله اکبر.
شهریار حق داشته است که بگوبد :
نه خدا توانمت خواند نه بشر توانمت گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتا را.
و حقا که انسان از خواندنش سیر نمیشود و جرج جرداق نویسنده ی مسیحی حق داشت که 200 بار نهج البلاغه را بخواند و خسته و ملول نشود. در هر حال سخن بس است.
در نامه 25 نهج البلاغه ، امام علی برای گرفتن زکات از مردم ماموری را ارسال میکند و به او سفارش هایی میکند که شنیدن آن سفارشات حکیمانه ، عقل آدمی را نوازش میکند :
اِنْطَلِقْ عَلَى تَقْوَى اَللَّهِ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ
برو و بر اساس تقوى خداى یکتاى بی همتا عمل کن
وَ لاَ تُرَوِّعَنَّ مُسْلِماً
مسلمانى را مترسان
وَ لاَ تَجْتَازَنَّ عَلَیْهِ کَارِهاً،
و آنچه را که ناخوش دارد بر او مگزین.
وَ لاَ تَأْخُذَنَّ مِنْهُ أَکْثَرَ مِنْ حَقِّ اَللَّهِ فِی مَالِهِ،
و بیش از حقّى که خدا در مال او دارد از او مگیر
فَإِذَا قَدِمْتَ عَلَى اَلْحَیِّ فَانْزِلْ بِمَائِهِمْ مِنْ غَیْرِ أَنْ تُخَالِطَ أَبْیَاتَهُمْ،
و چون بقبیلهاى رسیدى بکنار آبشان فرود آى بدون اینکه به خانه آنها درآیى.
ثُمَّ اِمْضِ إِلَیْهِمْ بِالسَّکِینَةِ وَ اَلْوَقَارِ حَتَّى تَقُومَ بَیْنَهُمْ،
و بعد از آن به آرامى بسوی آنان برو تا در میان جمع آنان بایستى.
فَتُسَلِّمَ عَلَیْهِمْ وَ لاَ تُخْدِجْ بِالتَّحِیَّةِ لَهُمْ،
پس بر آنان سلام کن و تحیّت و درود را برایشان کم و ناقص مگردان
ثُمَّ تَقُولَ عِبَادَ اَللَّهِ أَرْسَلَنِی إِلَیْکُمْ وَلِیُّ اَللَّهِ وَ خَلِیفَتُهُ لِآخُذَ مِنْکُمْ حَقَّ اَللَّهِ فِی أَمْوَالِکُمْ،
بعد از آن میگوئى اى بندگان خدا ولىّ خدا و خلیفه او مرا بسوى شما فرستاده تا حق خدا را در اموال شما از شما بستانم.
فَهَلْ لِلَّهِ فِی أَمْوَالِکُمْ مِنْ حَقٍّ فَتُؤَدُّوهُ إِلَى وَلِیِّهِ فَإِنْ قَالَ قَائِلٌ لاَ، فَلاَ تُرَاجِعْهُ،
بگو آیا در اموال شما براى خدا حقّیست که آنرا به ولىّ او بدهید ؟ اگر کسى گفت: نه، بار دیگر این سخن را برای او تکرار مکن.
وَ إِنْ أَنْعَمَ لَکَ مُنْعِمٌ، فَانْطَلِقْ مَعَهُ مِنْ غَیْرِ أَنْ تُخِیفَهُ أَوْ تُوعِدَهُ أَوْ تَعْسِفَهُ أَوْ تُرْهِقَهُ،
و اگر کسى گفت: آرى هست همراه او برو، بدون اینکه او را بترسانى یا تهدید کنی یا فریب دهی ، یا بر او سخت بگیرى.
فَخُذْ مَا أَعْطَاکَ مِنْ ذَهَبٍ أَوْ فِضَّةٍ،
آنچه که از طلا و نقره بتو داد بگیر.
فَإِنْ کَانَ لَهُ مَاشِیَةٌ أَوْ إِبِلٌ فَلاَ تَدْخُلْهَا إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَإِنَّ أَکْثَرَهَا لَهُ،
اگر او گاو و گوسفند یا شتر داشت. بدون اجازه او داخل در آنها مشو زیرا بیشتر آنها مال او است.
فَإِذَا أَتَیْتَهَا فَلاَ تَدْخُلْ عَلَیْهَا دُخُولَ مُتَسَلِّطٍ عَلَیْهِ وَ لاَ عَنِیفٍ بِهِ،
و هر گاه با اذن او بر سر آنها رفتى چون کسى که بر آنها تسلط دارد و درشت کردار است بر آنان وارد نشو.
وَ لاَ تُنَفِّرَنَّ بَهِیمَةً وَ لاَ تُفْزِعَنَّهَا وَ لاَ تَسُوأَنَّ صَاحِبَهَا فِیهَا،
و حیوانى را مرمان و مترسان و صاحبش را نسبت به آن مرنجان.
وَ اِصْدَعِ اَلْمَالَ صَدْعَیْنِ ثُمَّ خَیِّرْهُ،
و مال را بدو بخش تقسیم کن و صاحبش را مخیّر کن تا هر بخش را که خواهد برای خود برگزیند.
فَإِذَا اِخْتَارَ فَلاَ تَعْرِضَنَّ لِمَا اِخْتَارَهُ،
و چون اختیار کرد متعرض آنچه را که اختیار کرده است مشو.
ثُمَّ اِصْدَعِ اَلْبَاقِیَ صَدْعَیْنِ، ثُمَّ خَیِّرْهُ فَإِذَا اِخْتَارَ فَلاَ تَعْرِضَنَّ لِمَا اِخْتَارَهُ، فَلاَ تَزَالُ کَذَلِکَ حَتَّى یَبْقَى مَا فِیهِ وَفَاءٌ لِحَقِّ اَللَّهِ فِی مَالِهِ
دوباره باقى مانده را بدو قسم تقسیم کن و باز او را مخیّر کن تا هر کدام را که می خواهد برگزیند و چون اختیار کرد به آنچه که انتخاب کرد اعتراض نکن. پیوسته اینکار را تکرار کن تا آنقدر از مال بماند که مطابق ضوابط حق خدا باشد.
فَاقْبِضْ حَقَّ اَللَّهِ مِنْهُ،
پس حق خدا را از او بگیر.
فَإِنِ اِسْتَقَالَکَ فَأَقِلْهُ ثُمَّ اِخْلِطْهُمَا، ثُمَّ اِصْنَعْ مِثْلَ اَلَّذِی صَنَعْتَ أَوَّلاً حَتَّى تَأْخُذَ حَقَّ اَللَّهِ فِی مَالِهِ،
پس اگر مالک اولیه درخواست فسخ کرد، درخواست او را بپذیر و دوباره آنها را درهم آمیز، سپس آنچنان کن که در اوّل کردى تا حق خدا را در مال او از وی بگیرى.
وَ لاَ تَأْخُذَنَّ عَوْداً وَ لاَ هَرِمَةً وَ لاَ مَکْسُورَةً وَ لاَ مَهْلُوسَةً وَ لاَ ذَاتَ عَوَارٍ،
و شتر پیر و کهن سال و دست و پا شکسته و حیوان دارای بیماری سل یا مرضی که به واسطه آن از پاى افتاده و همینطور حیوان معیوب را نگیر.
و لاَ تَأْمَنَنَّ عَلَیْهَا إِلاَّ مَنْ تَثِقُ بِدِینِهِ رَافِقاً بِمَالِ اَلْمُسْلِمِینَ حَتَّى یُوَصِّلَهُ إِلَى وَلِیِّهِمْ فَیَقْسِمَهُ بَیْنَهُمْ،
و أمین مگردان بر آن مالها مگر کسى را که بدین او وثوق دارى و به مال مسلمانان رفق و مدارا کند و مهربان باشد تا آن مال را به ولىّ مسلمانان برساند تا او در میانشان قسمت کند.
از رعایت حقوق بشر که فارغ میشود ، در ادامه در رعایت حقوق حیوانات میفرماید :
وَ لاَ تُوَکِّلْ بِهَا إِلاَّ نَاصِحاً شَفِیقاً وَ أَمِیناً حَفِیظاً،
و بر آن چهار پایان مسئول مگردان، مگر کسى را که سه خصوصیت داشته باشد: 1- نیکوخواه 2- مهربان 3- مراقب.
غَیْرَ مُعْنِفٍ وَ لاَ مُجْحِفٍ وَ لاَ مُلْغِبٍ وَ لاَ مُتْعِبٍ،
درشتى بآنها نکند و زیان نرساند، نرنجاند و خسته نکند.
ثُمَّ اُحْدُرْ إِلَیْنَا مَا اِجْتَمَعَ عِنْدَکَ نُصَیِّرْهُ حَیْثُ أَمَرَ اَللَّهُ،
پس آنچه که از أموال زکاة در نزد تو گرد آمده زود آنها را بسوى ما بفرست تا در هر جا که خدا بدان امر فرموده است بگردانیم و صرف کنیم.
فَإِذَا أَخَذَهَا أَمِینُکَ فَأَوْعِزْ إِلَیْهِ أَلاَّ یَحُولَ بَیْنَ نَاقَةٍ وَ بَیْنَ فَصِیلِهَا،
پس چون آنها را امین تو براى آوردن گرفت بأو سفارش کن که بطمع شیر میان شتر و بچه شیرخوارش جدائى نیندازد.
وَ لاَ یَمْصُرَ لَبَنَهَا فَیَضُرَّ [ فَیُضِرَّ ] ذَلِکَ بِوَلَدِهَا،
و همه شیر آنرا ندوشد که به بچهاش ضرر برسد.
وَ لاَ یَجْهَدَنَّهَا رُکُوباً،
و آنرا بسوار شدن خسته نگرداند
وَ لْیَعْدِلْ بَیْنَ صَوَاحِبَاتِهَا فِی ذَلِکَ وَ بَیْنَهَا ،
و بین او و دیگر شتران در سوار شدن و دوشیدن به عدل رفتار کند
وَ لْیُرَفِّهْ عَلَى اَللاَّغِبِ،
و باید آسان گرداند
وَ لْیَسْتَأْنِ بِالنَّقِبِ وَ اَلظَّالِعِ،
و خسته را استراحت دهد و موجبات آسایش او را فراهم کند.
وَ لْیُورِدْهَا مَا تَمُرُّ بِهِ مِنَ اَلْغُدُرِ
و باید آنها را به غدیرها و حوضهاى آب که میگذرند فرود آورد و وارد سازد
وَ لاَ یَعْدِلْ بِهَا عَنْ نَبْتِ اَلْأَرْضِ إِلَى جَوَادِّ اَلطُّرُقِ وَ لْیُرَوِّحْهَا فِی اَلسَّاعَاتِ،
و مسیر آنها را از زمین گیاهدار به راههایى که عریض است و از گیاه خالى است نگرداند، و باید آنها را در هر چند ساعتى در چراگاه های بین راه استراحت دهد.
وَ لْیُمْهِلْهَا عِنْدَ اَلنِّطَافِ وَ اَلْأَعْشَابِ حَتَّى تَأْتِیَنَا بِإِذْنِ اَللَّهِ بُدَّناً مُنْقِیَاتٍ غَیْرَ مُتْعَبَاتٍ وَ لاَ مَجْهُودَاتٍ،
و باید آنها را در نزد آبها و گیاهها مهلت دهد تا باذن خدا فربه و پر مغز نه رنج دیده و خسته در نزد ما آورد.
نَقْسِمَهَا عَلَى کِتَابِ اَللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِیِّهِ (ص)
که آنها را على کتاب اللّه و سنّت پیمبر خدا قسمت کنیم.
فَإِنَّ ذَلِکَ أَعْظَمُ لِأَجْرِکَ وَ أَقْرَبُ لِرُشْدِکَ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ،
اگر چنانکه گفتم عمل کردی إنشاء اللّه پاداش تو بزرگتر و رشد و رستگاریت نزدیکتر است.
الله اکبر که لذت سخنان ایشان هرگز از بین نمیرود و عقل در فهم عظمت ایشان مات و مبهوت می ماند.
برای دیدن بهتر تصویر کلید +Ctrl را چندبار فشار دهید یا تصویر را در کامپیوتر خود ذخیره و سپس ملاحظه فرمایید
تبار نامه ی حضرت محمد(ص) و امام علی(ع) و بنی امیه لعنت الله علیهم . . . (شرافت به نژاد نیست چون حضرت محمد و ابوسفیان نژادشان به عبدمناف میرسد ولی یکی اشرف مخلوقات است و دیگری اسفل انسانها)
مدح زیبای سعدی در رثای امام علی(ع) نویسنده: جوادزاده - 1395/2/2
شاعر بزرگ ایران سعدی در مدح امام علی و اهل بیت چنین میفرماید:
کس را چه زور و زهره که وصف علی کند
جبار در مناقب او گفته هل اتی
زورآزمای قلعه خیبر که بند او
در یکدگر شکست ببازوی لافتی
مردی که در مصاف زره پیش بسته بود
تا پیش دشمنان ندهد پشت بر غزا
شیر خدای و صفدر میدان و بحر جود
جانبخش در نماز و جهانسوز در وغا
دیباچه مروت و سلطان معرفت
لشکرکش فتوت و سردار اتقیا
فردا که هر کسی بشفیعی زنند دست
مائیم و دست و دامن معصوم مرتضی
پیغمبر آفتاب منیرست در جهان
وینان ستارگان بزرگند و مقتدا
یا رب بنسل طاهر اولاد فاطمه
یا رب بخون پاک شهیدان کربلا
یا رب بصدق سینه پیران راستگوی
یا رب به آب دیده مردان آشنا
دلهای خسته را بکرم مرهمی فرست
ای نام اعظمت در گنجینه شفا
