به یقین، فلسفه خلقت دنیا عشق است(رضا اسماعیلی)
صدای سخن عشق
**
به یقین، فلسفه خلقت دنیا عشق است
آن چه نقش است در این گنبد مینا، عشق است
اهرمن، سیب، هوس، وسوسه، غفلت ... بس کن
علت معجزه آدم و حوا، عشق است
بیدلی گفت به من حضرت دل آیینه ست
آن چه نقش است در این آیینه، تنها عشق است
در شب قدر که برتر ز هزاران ماه است
حاجت آیینه از حضرت یکتا، عشق است
آنچه لبخند نشانده ست به لب ها، مهر است
آنچه امید نهده ست به دل ها، عشق است
(( از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر ))
بهترین زمزمه در گوش دل ما، عشق است
هر چه حسن است، تعلق به جمالش دارد
ان چه دل می برد از عقل، به مولا عشق است
قصه مولوی و شمس اگر شیرین است
علت آنست که معشوقه آن ها، عشق است
راز شوریدگی (( فائز )) و ((باباطاهر))
علت بیدلی ((حافظ)) و ((نیما))، عشق است
نفس عشق شفا بخش دل مجنون است
تسلیت گوی دل خسته لیلا عشق است
روح فرهاد گرفتار، تب شیرین است
علت سوختن وامق و عذرا، عشق است
به گل سرخ قسم، یوسف دل معصوم است
ای ندامت نفسان، درد زلیخا عشق است
باز هم حادثه سیب که می افتد سرخ
جای شک نیست که تقدیر دل ما، عشق است
رضا اسماعیلی
همیشه بهار
اشعار رضا اسماعیلی
تا شقایق هست
شعر ینی ناگهان...! یک اتفاق ساده نیست
شعر در قاب نگاه من، تمام زندگی است
شعر یعنی، ترجمان داغ های سینه سوز
شعر یعنی، یک نفر تنهایی خود را گریست
شعر یعنی، مرهم لبخند بر لب های غم
کاش می فهمیدی ای دل، مهربانی را که چیست
شعر یعنی، دست امدادی که دارد بوی عشق
شاعر این دست روشن، هیچ می دانی که کیست؟
شعر یعنی، انتشار مهربانی های ما
شعر یعنی، خوب من! باید کنار عشق زیست
شعر یعنی، در کلاس دوستی اول شدن
بر زبان دفتر مشق محبت، طعم بیست
شعر یعنی ، بوی گل همسایه احساس ماست
منزل آواز بلبل، آنقدر ها دور نیست
شعر یعنی ، ناگهان فهمیدن این راز شرخ:
تا که لبخند شقایق هست، فصل زندگی است
شعر یعنی، رستخیز واژه های ناگهان
شعر، آری نازنین، یک اتفاق ساده نیست .
******************************************
سبوی رمضان
یک جرعه غزل، سهم من از هر دو جهان بس
از هر دو جهان، عشق مرا نام و نشان بس
یک قطعه ترنم ز لب باد مسافر
یک چشمه تبسم ز لب آب روان بس
همسایگی باغ گلی شاعر و شیدا
هم صحبتی باغچه ای غنچه دهان بس
یک کوزه پر از خواهش نوشیدن دریا
یک سفره پر از خاطره های خوش نان بس
یک رکعت مقبول، ارادت به گل سرخ
یک باغچه ادراک، ز گلبانگ اذان بس
یک قبله دعا، در شب عرفانی تقدیر
یک جرعه اجابت، ز سبوی رمضان بس
لب تشنه ام، آبم بدهید از غزل عشق
یک جرعه غزل، سهم من از از هر دو جهان بس .
**************************************************