حقانیت شیعه

مرغ باغ ملکوت نویسنده: جوادزاده - 1395/11/28

مرغ باغ ملکوتم  نیَم از عالم خاک ؟ 

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم ؟

شعر عارف به دلیل لطافتی که دارد برای همه خوشایند است و چون موزون است براحتی در زبانها میچرخد و ورد زبان میشود. آوازه خوانان برای ترانه سازی از آن رغبت نشان میدهند و آهنگ سازها نواهای بدیع از آن خلق میکنند. آوازه خوانان در هنگام خواندن شعر ، چشمهای خود را میبندند و ژست ما فوق معنا بخود میگیرند و نوازندگان چنان به تن خود پیچ و تاب میدهند که گویی بهتر از خود عارف به عمق معنا فرو رفته و به رعشه ی عشق حقیقی دچار آمده اند. 

ای خوش آنروز که پرواز کنم تا بر دوست 

به امید سر کویش پر و بالی بزنم

اما اگر با محوریت تجربه های شخصی به موضوع نگاه کنیم اوضاع بکلی فرق میکند و شرایط پیچیده ای حادث میشود ، گره اندر گره می افتد و دشواری طاقت فرسای کار آشکار میشود چنانچه هیچ کدام از لذت برندگان دیروز ، اکنون دیگر لذتی نمیتوانند ببرند.

اگر فقط بخواهیم سخن موزون بخوانیم و لذتی مخدر وار ببریم و به خلسه ای و رعشه ای و نعشه ای در حد رفت و آمد اهل منقل بسنده کنیم حرف دیگریست و یا اگر به سیاق گردشگرانی که به بازدید آثار باستانی میروند و از شکوه و عظمت آن لذت بصری بی رنج میبرند ولی تاب فعلگی ندارند و به هیچ قیمتی حاضر نیستند که دستی در گل فرو برند و خشتی روی خشتی بگذارند در اینصورت خواسته ایم که رنج و ریاضت دیگران را دست مایه ی خوشی و کیف خویش قرار دهیم.

آنگاه جا دارد که فقها مثل شرابی که حرام است فتوایی یکسان در حرمت شعر صادر کنند و یکسره دیوان اشعار عرفا را ضاله بنامند زیرا هرچیزی که بدون علت روحانی ، انسان را به مستی و بی خبری ببرد و بی دلیل باز گرداند حکم یکسان دارد چه شراب باشد چه شعر .

اى خوش آن روز که پرواز کنم تا برِ دوست

به هواى سرِ کویش پر و بالى بزنم

کیست در گوش که او مى شنود آوازم؟

یا کدام است سخن مى نهد اندر دهنم؟

کیست در دیده که از دیده برون مى نگرد؟

یا چه جان است، نگویى، که منش پیرهنم؟